CD: Avril Lavigne - The Best Damn Thing
Avril Ramona Lavigne Whibley is echter niet langer het meisje met de stropdas. Ze verschijnt in Gucci-jurkjes op feestjes, is getrouwd met een andere bekende poppunker en heeft een minicarrière in Hollywood opgebouwd. Je zou haast zeggen dat haar poging om volwassen te lijken, gaat slagen. Totdat je de cover ziet van haar nieuwe cd. Deze straalt alles behalve volwassenheid uit.
Hubbie Dereck Whibley (zanger van popunkbandje Sum 41) heeft geholpen bij de productie The Best Damn Thing. En dat valt te horen; ze zingt met ‘attitude’ en de gitaarrifjes lijken met de dag simpeler te worden. Maar het blijft pop en niet zomaar pop. Het is tienerpop ten top. Rockmuziek voor 14-jarige onzekere meisjes die graag luisteren naar iemand die wel stoer is. Een makkelijk mee identificeerbaar model die hun even uitlegt hoe de wereld werkelijk in elkaar zit. Avril zingt veel over de liefde. Zo zingt ze in het openingsnummer (en eerste single) Girlfriend dat zij wel zijn ideale vriendinnetje zou zijn; “ She’s like so whatever. You could do so much better. I think we should get together now.”. Waarna ze ons in het volgende liedje vertelt hoe blij ze wel niet is dat ze hem heeft gedumpt. Want boven alles blijft ze een eigenwijze tante. In I Don’t Have To Try zegt ze dan ook letterlijk dat zij de broek aan heeft in een relatie. En in One Of Those Girls spreekt ze haar afschuw uit over hoe sommige meiden jongens uitbuiten. Allemaal leuk en wel, maar niet om serieus te nemen. Het klinkt clichématig, onnatuurlijk en eigenlijk net zo bubblegum als Jessica Simpsons laatste plaat. Er staat echter één uitzondering op dit hele verhaal op de plaat. Het laatste nummer Keep Holding On onderscheidt zich van de rest doordat je voor het eerst het gevoel krijgt dat ze iets oprecht zingt. Het liedje klinkt niet zo geforceerd en doet erg denken aan I’m With You (van haar debuutalbum Let Go). Hiermee heeft Avril wel een nummer met hitpotentie geschreven.
The Best Damn Thing zit muzikaal stevig in elkaar. Voor een derde van de plaat is Travis Barker uitgenodigd (ex-Blink182) om enkele songs mee te roffelen. En verzorgt haar echtgenoot deels de productie. Het schrijven van de lyrics heeft Avril grotendeels zelf gedaan. Muzikaal gezien allemaal zeer verantwoord, ware het niet dat het pop blijft en dus vooral gemaakt is om te verkopen. Opvallend is wel hoe zeer het album tot één geheel is gemaakt. Er is eigenlijk geen moment waarop je als luisteraar echt verrast bent door de trucjes die ze uithaalt: hetzij het met haar stem, dan wel teksten. Het past allemaal binnen het plaatje; dit maakt de plaat er echter niet veel spannender op.
De cd is haast een conceptalbum geworden, waarbij het uitgangspunt punkbarbie moet zijn geweest. Niet alleen haar imago is hierop aangepast, maar ook haar muziek. En als je het zo ziet is het een vrij geslaagde plaat. Het is alleen nog maar de vraag hoe lang ze dit punkbarbie imago in stand kan houden.
Label: RCA/SonyBMG Releasedatum: 13 april 2007
Waardering:
