Film: Spider-Man 3
Peter Parker (Tobey Maguire) lijkt eindelijk een goede balans tussen zijn superheldenbestaan en echte leven gevonden te hebben. Spider-Man wordt door de hele stad vereerd en Peter geniet hier zichtbaar van. Helaas voor Parker kan het natuurlijk niet goed blijven gaan. Mary Jane (Kirsten Dunst) is jaloers op de vele aandacht voor Spider-Man en hij op zijn beurt heeft nog maar weinig aandacht voor haar. Een ontsnapte gevangene blijkt de werkelijke moordenaar van zijn oom te zijn, tot overmaat van ramp valt de ontsnapte Flint Marko (Thomas Haden Church) in een put waar net een experiment wordt gedaan. Hierdoor fuseert zijn lichaam met zand en gaat hij voortaan door het leven als Sandman. Harry (James Franco) is uit op wraak en schuwt er niet voor om de oude speeltjes van zijn vader te gebruiken. Op zijn werk probeert de nieuweling Eddie Brock (Topher Grace) zijn baan in te pikken en al snel blijkt dat Brock hier alles voor over heeft. Alsof dit nog niet genoeg is wordt Spider-Man ook nog eens door een buitenaardse parasiet aangevallen. Deze parasiet zorgt ervoor dat zijn pak zwart wordt en zijn krachten versterkt worden. Er zit alleen één nadeel aan, het nieuwe pak versterkt ook de slechte kant van Peter Parker. Spider-Man zal het niet alleen moeten opnemen tegen de nieuwe vijanden, maar ook tegen zichzelf.
Sam Raimi stond voor de moeilijke opgave om ook van deze film weer een overweldigend spektakel te maken. Raimi liet al eerder zien dat grootste actiescènes geen probleem voor hem hoeven te zijn. Spider-Man 3 is daar ook geen uitzondering op. De gevechten zijn nog grootser en talrijker, ze zijn spannend en snel en hebben ook de nodige humor. Ook het aantal vijanden is in aantal toegenomen. Met de komst van de New Green Goblin komt er eindelijk een einde aan de verhaallijn die in het eerste deel is begonnen. James Franco zet zijn beste prestatie tot nu toe neer, zijn versie van de Goblin is stukken interessanter dan die van zijn vader. Zijn relatie tot Peter maakt hem tot de boeiendste vijand van dit deel. De tweede nieuwe vijand waar Spider-Man mee te maken krijgt is Sandman. Zowel Raimi als Maguire hebben aangegeven dat Sandman één van hun favoriete vijanden is. In de film komt dit ook duidelijk naar voren, Sandman krijgt veruit de meeste aandacht. Helaas is zijn achtergrondverhaal erg dun en ongeloofwaardig. Niettemin zorgt Sandman voor enkele grote gevechten met mooie special effects. Venom is een van de populairste vijanden van Spider-Man het is dan ook niet verwonderlijk dat hij ook zijn opwachting maakt in dit deel. Helaas is het pijnlijk duidelijk dat de Raimi zelf niet zo bekend was met het personage. Venom krijgt dan ook de minste tijd van de drie tegenstanders. Dit is erg zonde, want de gevechten van Spider-Man en Venom behoren tot de beste uit de trilogie.
De tagline van de film is: "The greatest battle lies within". Hiermee wordt gedoeld op het gevecht dat Parker met zichzelf voert en tegen het zwarte pak. Al kan je jezelf afvragen waarom hij van het pak af wil, niet alleen versterkt het zijn krachten, het verandert Parker ook nog in een heuse Fred Astaire. De film weet niet goed over te brengen dat het pak juist de duistere kant van Parker naar boven brengt. Dit komt onder andere door een te grote focus op het uiterlijk van Parker, zoals een verandering van zijn haar en kleren. Het grootste probleem is echter dat de meeste scènes waarin Parker langzaam verandert, op de lachspieren werken. Het zorgt ervoor dat de kwaadaardige kant van Parker niet serieus te nemen is. De keuze voor drie vijanden heeft hier ook mee te maken. Er blijft, ondanks de langere speelduur van de film, te weinig tijd over voor een goede verdieping van alle karakters en de veranderingen die Parker ondergaat. Dit is erg zonde, want als de duistere kant van Parker beter was uitgewerkt en de film hier dieper op inging, had dit een betere film op kunnen leveren.
Ook op het liefdesgebied gaat het Parker en de film niet voor de wind. Parkers relatie met Mary Jane heeft te lijden onder zijn populariteit. Om het allemaal nog ingewikkelder te maken wordt ook nog een nieuwe love-interest geïntroduceerd in de vorm van Gwen Stacy (Bryce Dallas Howard). Eigenlijk is ze de vriendin van Eddie Brock, maar al snel toont ze ook interesse in Parker/Spider-Man. De relatie wordt niet heel erg uitgediept en is er dan ook alleen om de competitie tussen Brock en Parker wat kracht bij te zetten en de relatie tussen Parker en MJ onder druk te plaatsen. Ook hier wil Raimi weer teveel. Waar in voorgaande delen nog de tijd werd genomen om de onderlinge relaties uit te diepen, wordt er hier in sneltreinvaart aan voorbij gegaan. Het is dan ook moeilijk om sympathie op te brengen voor de karakters. Zeker in het licht van de eerdere delen, lijken sommige keuzes van de personages onlogisch.
Een Spider-Man film is niet compleet zonder twee cameo’s, namelijk die van Stan Lee (bedenker van Spider-Man) en Bruce Campell. Campells scène als Franse ober is hilarisch, ook de scènes waarin Jameson (J.K. Simmons) te zien is, zijn weer erg leuk.
Spider-Man 3 is een waar spektakel, vanaf het begint tot het eind weet de film te boeien en de vaart erin te houden. De actie is groots en komt goed tot zijn recht op het bioscoopscherm. Maar als het stof eenmaal gedaald is, blijft het gevoel hangen dat er meer in gezeten had. Een vijand minder en niet zo veel grappige scènes op de juiste momenten hadden al een stuk gescheeld. Spider-Man 3 is een goede opening van het zomerseizoen vol blockbusters en op het gebied van spektakel legt de film de lat hoog voor zijn concurrenten.
Label: Columbia Pictures Releasedatum: 1 mei 2007 Kijkwijzer:
Waardering film:
