Concert: Bonnie 'Prince' Billy in Vredenburg
Bonnie 'Prince' Billy is topvertegenwoordiger in duistere, melancholische folk: vele zorgvuldig vervaardigde liedjes met scherpe kartelrandjes zijn uit Oldham ontsprongen en hebben hun weg naar de liefhebbers van dit genre makkelijk weten te vinden. Het is ook niet voor niets dat het concert de status uitverkocht heeft bereikt.
Het voorprogramma werd verzorgd door nog een oudgediende: Sir Richard Bishop die tegenwoordig met een akoestische gitaar langs de zalen trekt. Vanuit technisch oogpunt bekeken liet hij een knap staaltje vakmanschap zien, maar helaas zag je door het vele gepingel de lijn van de nummers niet meer en verslapte de aandacht na een paar nummers.
Het publiek kwam voor Oldham, die tijdens deze tour solo te werk gaat. Eenzaam met niets meer dan een gitaar, een setlist en een flesje water staat hij op het houten podium. De set zou een mooie mix tussen oud en nieuw materiaal worden en door de solotour moesten we wel de weelderige backing vocals van Dawn McCarthy missen bij het materiaal van The Letting Go. Oldham is niet de charismatische ster die grote hoeveelheden X-factor bezit: een volle, chaotische baard compenseert zijn nogal ver teruggetrokken haargrens boven op zijn hoofd en een overhemd, vormloze spijkerbroek en vestje maken het geheel af. Na een korte begroeting zet hij Love Comes To Me in.
Zijn melancholiek doet denken aan David Eugene Edwards (Woven Hand en 16 Horsepower). Maar waar Edwards de bezeten predikant is, is Oldham de eenzame boswachter. Iemand die overdag op de veranda van zijn blokhut de overtrekkende wilde ganzen bestudeerd en ’s avonds zijn nummers in een donker bos de vrijheid laat. Alleen met de schaduwen, de zwarte hemel en de wind. Vredenburg was op dat moment het donkere bos waarin hij, enkel verlicht door de maan, zijn repertoire liet galmen. Verhalen over wolven en beren gaan over de tong van de boswachter, de duisternis tegemoet. De zaal is doodstil en je kan een speld horen vallen.
Heel soms klinkt hij als een mijmerende Tracy Chapman en dan komen de zwartgallige gitaaraanslagen weer naar voren. Vervolgens klimt zijn stem weer naar de hoge tonen en huilt hij bijna als een wolf. Alles blijft echter in duisternis gehuld. I See A Darkness paste ook prachtig in dit plaatje en was één van de hoogtepunten van deze geslaagde en intieme muziekavond in het Utrechtse bos.
