CD: Nouvelle Vague - Late Night Tales
Deze cd trok me aan door de cover van het nummer Come on Eileen (oorspronkelijk van Dexy's Midnight Runners), omdat ik nu eenmaal gek ben op dat nummer. De versie van Nouvelle Vague doet je wel wat glimlachen bij de eerste keer luisteren, maar in feite is de neiging groot om het origineel op te zoeken en op te zetten. Die initiële glimlach heb ik bij de hele cd wel, omdat het zo anders is en ook wel een beetje zot. Maar qua muziek vind ik de meeste nummers niet erg de moeite waard. Nouvelle Vague is een Franse groep die bekende nummers omzet in Bossa nova jazz stijl. De band is in 2003 opgericht door Marc Collin en Olivier Libaux. Late Night Tales is een reeks cd's (dit is de 17e) van Azuli records, die verschillende artiesten en bands vraagt om een cd samen te stellen met hun meest favoriete muziek; de muziek waardoor ze in de muziek terecht zijn gekomen. Het nummer Come on Eileen is ook daadwerkelijk van Nouvelle Vague, de rest is door hun verzameld voor deze cd. De 20 nummers op de cd zijn heel kalm van toon en zouden in elk decennium van de 20e eeuw (en 21e eeuw) passen. Het is een soort loungemuziek, die erg lichtvoetig en bijna simpel overkomt. De meeste nummers doen me niet zo veel, maar wellicht zouden ze zeer prettig in het gehoor liggen als je in een lift staat. Het is absoluut rustgevende muziek, alhoewel er hier en daar een nummer bij zit, waar je wel eens wat geïrriteerd door kunt raken. Hoge stemmetjes, klinkende belletjes, veel piano-gepingel, soms is het gewoon een beetje too much, zeker als je de muziek anders gaat beluisteren dan alleen als achtergrondmuziek. De cd geeft wel een duidelijke sfeer weer. Alhoewel de meeste nummers niet erg bijzonder zijn of geweldig om naar te luisteren, is de cd als geheel erg rustgevend en relaxed. Een bijzondere combinatie van rust en irritatie dus. Er is een 21e nummer waarin er vooral onverstaanbaar gesproken wordt over wat deze meneer (David Shrigley, die eerder in zijn eentje een hele Late Night Tales cd heeft volgesproken) gegeten heeft. Het nummer heet dan ook What I Ate. Ongelooflijk maar waar: het geklets is een stuk minder irritant dan het vreselijke non-stop pingeltje, ik klik bij dit nummer standaard op 'next'.
Twee nummers op de cd kan ik wel erg waarderen. Eén daarvan is het nummer A Fire in the Forest door David Sylvian. Die enorm zwoele stem wil ik wel vaker horen dan slechts in dit ene nummer. Het tweede nummer is The Last Trick van Anja Garbarek. Toppunt van een zoet nummer en een zoete stem, maar dit klopt gewoon helemaal. Vanwege die twee nummers ben ik toch blij met de cd, maar om nu een cd van 20 nummers te kopen voor slechts twee nummers? Toch durf ik de cd niet helemaal van de aardbodem weg te vagen, want voor de liefhebber van exact dit soort 'liftmuziek' is het wellicht een schot in de roos. Zeker voor liefhebbers van Nouvelle Vague is dit natuurlijk een niet te missen cd, omdat het laat zien wat hun invloeden zijn. Voor mij is het iets te weird en kalm.
Bezoek voor wat proefluisteren de websitewww.nouvellesvagues.com Hier is meer informatie te vinden en zijn nummers te beluisteren. De site is leuk opgezet, maar de menutitels zijn totaal niet te lezen, wees voorbereid op een flinke hoofdpijn. Op de site www.latenighttales.co.uk zijn de nummers van deze cd te beluisteren.
Label: Azuli Records Releasedatum: 5 februari 2007
Waardering:
Must See/Buy/Do AanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
