CD: Home Video - No Certain Night Or Morning

Joost Melis (Pink_Floyd)
Ben je iemand die de overgang van Radioheads OK Computer en Kid A niet helemaal kon bevatten of in ieder geval de wenkbrauwen een keer opgetrokken heeft bij de release van het A-Kindje? Kid A was een groeiplaat die moest fermenteren in zijn eigen zoete schoonheid. Voor de mensen die die schoonheid nog steeds niet kunnen bevatten (en ook gewoon de andere liefhebbers van de band) is er nu een alternatief. Het New Yorkse duo Home Video debuteert met het album No Certain Night Or Morning, het toegankelijke edoch gecompliceerde en gelaagde album dat precies de niche tussen OK Computer en Kid A vult. Een Radiohead-album met een vleugje Smashing Pumpkins, drie eetlepels electrosound die schampt aan Autechre en Brian Eno en een paar druppels The Cure en Massive Attack voor de smaak. Eet u smakelijk!


De cover van de cd toont een donker bos, alsof je door een nachtkijker staart. Op de grond ligt een man stokstijf tussen de takken. Een ietwat luguber beeld dat vragen oproept, maar tegelijkertijd meteen de juiste sfeer van Home Video neerzet; donker, bezwerend, melancholisch en intrigerend. Zelf omschrijven ze hun muziek doeltreffend met de volgende zinsnede:
"It is five in the morning and still dark outside. Your eyes flutter and open heavily. You see a disembodied blue glow pulsating on the ceiling. You have no idea where you are, but you know you are alone. The only sound you hear is the hiss of a nearby radiator, but in the movie version of your life this moment would be punctuated by the music of Home Video." Aldus Collin Ruffino en David Gross, geboren in het artistieke New Orleans en doorgegroeid in het trendsettende New York. Gross genoot een klassieke opleiding zonder popmuziek en Ruffino draaide Nine Inch Nails en de Smashing Pumpkins grijs. Een product van Reznor meets Chopin wellicht.

De hypnotiserende electroloopjes en pulserende bass-beats lopen als een rode draad door de 43 trippy minuten van de cd. Bij de opener Sleep Sweet zie je door je nachtkijker Thom Yorke zingen in een donker bos, als twee dauwdruppels op een gevallen blad lijkt Ruffino's stem hier op die van Yorke. Een U2-gitaarloopje, elektronische geluiden geladen met endorfines en een oh-ah-ooh-aaah-koortje begeleiden je naar een kleine break om je vervolgens nog dieper in vortex van de hypnose te slepen. Die vortex blijft bijna drie kwartier door draaien, omlaag voor melancholie, omhoog voor gelukzaligheid.


De tracks zijn prima te bevatten en hebben hun eigen identiteit, wat erg belangrijk is voor de herkenning op een in overmaat elektronisch album. Het enige kleine minpuntje is de monotone stem van Ruffino die wel erg vaak hetzelfde timbre en klanken laat horen. Ijskoude hoogtepunten: Superluminal, That You Might, Sleep Sweet en Melon. Die laatste begint als een regelrechte electroversie van Nirvana's 'Something In The Way', vul de woorden "It's OK to eat fish, cause they don't have any feelings" maar eens in in de tekst.

Samen met 'Bring It On' van Goose is dit het beste electropop album van 2006!

Label: Defend Music Releasedatum: 3 oktober 2006
Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!