CD: Aluminium - Aluminium

Jelle Schot (JelleS)
Waarschijnlijk na een heleboel whisky's, cognacs of wat platenbazen tegenwoordig ook drinken, bedacht Richard Russel van het indielabel XL Recordings dat het wel leuk zo zijn om van een aantal songs geschreven door Jack White (The White Stripes) een klassieke interpretatie te maken. Hij bracht een aantal talentvolle Britse klassieke muzikanten en componist Joby Talbot bij elkaar en goot tien typische rocknummers in een, zoals hij het zelf omschreef, 'avant garde orchestral' jasje. Het avant-garde moet je met een korreltje zout nemen, want de originele songs waren een stuk experimenteler dan de klassieke uitvoeringen. Van een gigantisch orkest is ook geen sprake, om de intimiteit in stand te houden. Het groteske wordt echter niet altijd geschuwd.




Het project kreeg de naam Aluminium, de Engelse schrijfwijze van 'Aluminum', een aparte song die op het album White Blood Cells te vinden was. Het album begint dan ook met de klassieke versie van dat nummer. De eerste vraag die natuurlijk meteen opdoemt is: hoe kan je in hemelsnaam het geweldige gitaarspel van Jack White vertalen met klassieke instrumenten. In het openingsnummer wordt gekozen voor schelle en hoge violen, om het agressieve en scheurende geluid van het origineel te benaderen. Het mist echter wel de energie, de felheid en het effect dat Jack White met zijn gitaren op de luisteraar heeft. Dit is eigenlijk bij alle nummers op Aluminium het geval.

Zonde zou je denken, dat maakte de songs immers uniek, maar het is juist erg bevredigend. Aluminium is een aparte en eigenzinnige interpretatie van indierock geworden, zonder dat er wordt geprobeerd een exacte kopie met ander instrumentarium te maken. Wat je ook van The White Stripes mag vinden, Jack White is één van de beste gitaristen van het moment, en dat valt gewoon niet te benaderen met een stel violen. Vandaar dat ook blazers en fluiten af en toe de gitaarlijn overnemen, zonder dat het echt op het oorspronkelijke stuk lijkt.. De algehele sfeer is vaak totaal anders dan bij het origineel. De meeste songs zijn afkomstig van het album De Stijl, dat vooral gekenmerkt door de ruwe en lo-fi sound. De klassieke versies zijn echter een stuk lichter geworden door bijvoorbeeld het gebruik van triangels, xylofoons en marimba's.

Misschien moet je er een beetje gestoord voor zijn, maar ik vond het een groot genot om de beide versies naast elkaar te leggen en te vergelijken. Vooral de uitwerking van 'The Hardest Button to Button' is bijzonder. Waar het origineel draaide om het catchy ritme, is de nieuwe uitvoering een groots meeslepend spektakelstuk geworden dat niet zou misstaan op de soundtrack van een epische oorlogsfilm. Aluminium bewijst dan ook dat er veel meer diepte in het werk van Jack White zit dan menig critici verondersteld. Heb je echter helemaal niks met klassieke muziek, dan is het mijn advies om ver weg te blijven van Aluminium. Is dat geen struikelblok? Halen!

Dat zal echter nog lastig worden. Er zijn namelijk maar 999 LP's en 3333 cd's gedrukt, en die zullen vast al uitverkocht zijn. Wel is de digitale versie te kopen op de website.



Label: XL Recordings Releasedatum: 13-11-2006 Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!