CD: Ben Kweller - Ben Kweller

Ben Kweller is één van de velen in de stroom aan singer-songwriters die momenteel naar voren treden. Onlangs verscheen zijn nieuwe album, dat simpelweg Ben Kweller heet. Met simpele liedjes over liefde en hartzeer probeert Kweller zich te onderscheiden van de rest. Maar of dit nou wel de manier is dat te doen is de vraag.



Kweller is een geboren muzikant. Zijn vader was vroeger maatjes met Nils Lofgren, die in zowel Neil Youngs begeleidingsband speelde als in Bruce Springsteens E-Street band. Het muzikale wonderkind werd Kweller ook wel genoemd; op 13-jarige leeftijd bracht hij zijn eerste EP uit. Na in verschillende bandjes gespeeld te hebben in de jaren negentig, tekent hij in 1999 een platencontract als solo artiest bij Island Records. Hij is dan net 18 geworden. In 2003 bracht hij samen met Ben Lee en Ben Folds nog een EP uit genaamd The Bens. Na zijn debuut album On My Way uit 2004, is er nu dus een nieuwe plaat. Voor het gemak heeft hij hem maar naar zichzelf vernoemd.

Dit laatste is niet helemaal waar natuurlijk. Kweller heeft immers wel zelf alle instrumenten en zangpartijen ingespeeld op de plaat. Of dit de plaat echt ten goede komt is een tweede punt. Er zijn weinig solo's te bekennen, en elke partij lijkt vooral op safe te zijn ingespeeld. Zoals op Nothing Happening , waarop een pianothema de basis vormt voor het gehele nummer. Over het algemeen heeft Kwellers jongensachtige stem in combinatie met zijn simpele lyrics over jeugdliefdes en rondhangen wel een bepaalde aantrekkingskracht. Bijvoorbeeld op openingstrack Run: Since fifteen / I have ran / Everywhere / You can run / But together is much better / So let's run let's run let's run. Maar ook op This Is War, waar duidelijke punk-invloeden te horen zijn, en op I Gotta Move. Ander hoogtepunt op het album is Penny On The Train Track; dit komt voornamelijk door het catchy ritme (je hoort de trein bij wijze van spreken aankomen), en hoge meezinggehalte.



Maar waar hoogtes worden bereikt, zijn er ook diepe dalen. Dieptepunt op dit album is echt de pianoballad Thirteen. De als maar terugkerende thema's en ronduit nietszeggende lyrics ( Skin to skin / In the salty River / Made love in the shadow / Woooah ooh ) voegen werkelijk helemaal niets toe aan deze plaat. De overige nummers, zoals Red Eye en Until I Die, vallen eigenlijk tussen wal en schip in uiteindelijk. Pure plaatopvulling.
Bij het beluisteren van de plaat hoor je dat hij goed heeft geluisterd naar enkele groten op zijn gebied; de invloeden van Elton John, Neil Young en Bob Dylan zijn overduidelijk aanwezig. Je zou haast zeggen dat de beste jongen twintig jaar te laat geboren is.

Het klinkt allemaal erg degelijk, en hierdoor bij tijd en wijlen een beetje saai. Kweller lijkt precies te hebben geweten hoe hij alles wilde hebben op deze plaat. Neemt niet weg dat het allemaal toch wel solide in elkaar zit. De eenvoud van de songs heeft ook wel iets charismatisch. Hij weet absoluut wel hoe je een goede popsong schrijft. Er wordt vaak gezegd dat platen beter worden naar mate ze vaker worden beluisterd. Dit geldt voor deze plaat maar in zekere mate. Enkele nummers worden beter, en andere leggen het af. Aan de andere kant: Kweller is net 25. Hij heeft nog een heel leven voor zich om de goede balans te vinden. Laten we hem die tijd maar geven.


Label: ATO Records / Sony BMG Releasedatum: 16 september 2006
Waardering:


Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!