CD: Bonnie 'Prince' Billy - The Letting Go
De projecten die Oldham in het verleden zoal op zijn, -of die van zijn 'alias' Palace en Palace Music-, heeft staan (onder andere: Slint, PJ Harvey, Björk, Zwan's Matt Sweeny en Tortoise), zijn haast te talrijk om op te sommen. Waar het nu om gaat is Bonnie 'Prince' Billy's nieuwe album: The Letting Go.
Het moet voor zijn trouwe schare fans even schrikken zijn: theatraal klinkende strijkers leiden het eerste nummer Loves Comes To Me in. Maar al gauw klinkt daar de vertrouwd klinkende breekbaarheid van Oldham's stem, geflankeerd door de lieflijke Dawn McCarthy. Een gloeiend tokkelende gitaar van Emmett Kelly doet het refrein warm klinken en is een goede opmaat voor het opvolgende Strange Form Of Life. Dat weet met een dampend refrein even lieflijk, breekbaar als onheilspellend te klinken. En was het niet dat in eenvoud zich de meester toont?
The Letting Go is opgenomen in 'The Greenhouse' in Reykjavik. Mocht Oldham op tournee de vioolsectie meenemen, dan wens ik hem, -zelf niet vies van bijnamen-, succes met het voorstellen van zijn muzikanten aan het publiek. Zo prijken er namen als Una Sveinsbjarnardottir, Greta Gudnadottir en Orunn Osk Marinosdottir op de hoes.
Bang voor overkill of ondergang aan overbodige arrangementen hoeft de luisteraar van The Letting Go echter niet te zijn. Dit geldt ook voor de lyrics. Wel zijn het de meest ingetogen nummers waar Oldham zijn klasse in het liedjes schrijven tentoonspreidt. De aanzwellende bas van broer Paul Oldham, de zacht roffelende drums van Jim White, en de al genoemde engelenzang van Dawn McCarthy, op No Bad News, het vijfde nummer van het album, valt het allemaal samen. Het gefluit waarmee het nummer eindigt klinkt aanstekelijk, al heeft dit uiteraard wel een aantal luisterbeurten nodig.
Een ander heerlijk nummer is Big Friday, waar dromerige folk en country samenkomen. De toon op The Letting Go is sowieso gevarieerder, en minder donker dan een eerder album als I See a Darkness. Of het daarmee dit laatstgenoemde album overklast is een tweede, maar tussen het hoge algemene niveau van het album vallen er toch nog betere pareltjes op. Zo wordt het wat druk en rauw klinkende The Seedling (genoemd naar een film van Thomas Campbell) opgevolgd door (bijna-)naamgever van het album: Then The Letting Go, waar de ingetogenheid gelukkig weer overheerst.
Als je de vervlakking van de huidige muziek een beetje beu bent, kun je met deze intense plaat een heleboel compenseren. Een must-have voor zijn fans, een aanrader voor elke pure muziekliefhebber, die de tijd wil nemen om The Letting Go te ontdekken. De beste wijn moet je nu eenmaal een keer leren drinken.
Label: Domino/Munich Releasedatum: 18 september 2006
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!
