CD: The Dears - Gang Of Losers

Harry (Dinosaur_Sr)
Neem een band wiens naam begint met 'The', en grote kans dat het een rockend gitaarensemble is, dat veelal in de alternativebak geclassificeerd wordt door een gemiddelde brave platenboermedewerker in het even gemiddelde nieuwe-cd-sorteer-centrum. Het gaat althans op voor het Canadese The Dears. De titel van hun nieuwe album, 'Gang of losers' doet een bovendien een gebrek aan zelfvertrouwen suggereren. Onzekere hertjes dus. Dat klinkt bijna Art-&-Gartfunkel-lief.


Zo onzeker klinkt 'Gang of losers' echter niet. Integendeel. De muziek varieert van lief tot hoekig (zoals 'Death or life we want you' a la Blur). The Dears klinkt ondanks hun Canadese (indie)roots behoorlijk britpop. Denk Blur, of Suede. De gitaarhoekjes op 'Hate then love' hadden zo van Bernard Butler kunnen zijn. 'There goes my outfit' neigt daarentegen meer naar de flanellen pakjes van Urge overkill. The Dears zou je daarom zomaar als een begin jaren negentig gitaarensemble kunnen betitelen. Meer recent vergelijkingsmateriaal zou The Raconteurs kunnen zijn.

The Dears' begin jaren negentig gitaarensemble act is ontegenzeggelijk erg goed. Niet verrassend echter. Degelijke poppy gitaar rock, onder een ietsje langgerekte vlakke zang. En dat werkt erg goed. Het echte geheim wordt pas prijsgegeven bij zorgvuldige beluistering: de bassist legt een geweldige ondergrond, waarop de rest van de band mag verder bouwen. Zo op het eerste gehoor hoor je de beste man niet, maar juist in die onaflatende dreunend grommende subtiliteit zit de kracht. Deze anonieme strak zakelijke kracht doet de tijden van de beste begeleidingsbands van Motown herleven. Maar dan rock, hè.

Mede daarom is 'Gang of losers' een prettig album. De basis klopt. De bas swingt, zonder dat je 'm hoort. Onhoorbaar aanwezig, maar elk motief begint bij die bas. Het gitaarwerk is afgemeten en niet teveel op de voorgrond, de zang warm en voorzien van contrasterende vrouwelijke achtergrondkoortjes. Daardoor klinkt het album mooi compact. Wellicht draagt ook de productie daartoe bij, want het geluid zit redelijk consistent in het midden. Daar past ook wel bij muziek waarbij vooral de nadruk op het geheel wordt gelegd.

Buiten de genoemde tracks zijn 'Ticket to immortiality', 'You and I are a gang of losers' en 'Ballad of humankindness' hoogtepunten. Alhoewel, hoogtepunten, behoudens dat dit maar subjectief oordeel is, kent deze cd eigenlijk geen echte uitschieters, het is een vrij constant niveau. 'Het kan slechter' zoals een vriendin pleegt te zeggen als ze iets eigenlijk gewoon erg goed vindt.

Label: Bella Union Releasedatum: 28 augustus 2006
Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!