CD: Espers - II

Onlangs schreef een collega over een folkverzamelaar, ditmaal ligt een cd van Espers op de proefbank. Is folk weer helemaal 'in'? Dat wil zeggen folk met een randje. Een beetje hallucinerend randje, wat Espers betreft.



Espers' II is inderdaad een beetje een bastaardje. Soms een beetje richting barok, zelfs middeleeuwse stijlen, vaak eerder neigend richting psychedelica. Wel in een nadrukkelijke folkachtergrond.

De eerste tonen doen je in een middeleeuwse herberg vermoeden, zo ergens tussen Wuustwezel en Grobbendonk (geen idee waar ze liggen, maar het klinkt aardig). Om direct van achter je houten bank en het gevogelte vandaan gerukt te worden door de strijkers en fuzzy maar ingetogen gitaar. Hallucinerend. Espers verraadt haar ware aard: lief met psychedelisch accentje.

En dat is maar goed ook. Want II lijdt soms lichtelijk aan gebrek aan tempo. De contrasterende psychedelische elementen zorgen echter voor de nodige spanning. Vooral de track Widow's Weed gaat los, en doet me denken aan een band met een waanzinnig lange naam met uitbundig lange dwepende psychedelische nummers, waarvan ik de naam pas na zeer lang nadenken weer boventrok: The Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band.

Enfin, Widow's Weed is mijn favoriete nummer. Omdat dit het spannendste nummer op II is. Eerlijk gezegd twijfel ik of de rest van de cd wel mijn ding is. Misschien op een regenachtig druilerige zondag, wellicht voor de gloeiende open haard zittend uitkijkend over een wit landschap. Maar niet bij een zweetpersende dertig graden plus.

De derde track, Cruel Storm, welke al bijna het halfwegpunt van de 50 minuten cd markeert, gaat er nog prima in, met als geheim de subtiele drumroffeltjes en de flinterdunne zwevend trillende zang. Mooi subtiel. Maar de tracks die volgen na de eerste helft van de cd missen iets. Is het spanning, is het afwisseling, is het originaliteit of verrassing, of is het simpelweg ik, zei de lomperik?

Op met name een stukje Dead Queen en Widow's Weed na, is het album erg ingetogen, met ijle zang en veel akoestische tokkelwerk. Suf voor de één, gevoelig en sfeervol voor de ander. Wat Espers' II bijzonder maakt zijn de psychedelische pennenstreken, die op genoemde nummers goed uitpakken, en overigens, nah... laten we zeggen minder goed. Op genoemde tracks passen ze in de muziek, op de tweede helft klinkt het eerder gezocht en langdradig. Het wordt dan een mix die zowel liefhebbers van psychedelische muziek en ingetogen muziek tegenstaat, vleesch noch visch dus. Om in de laatste minuten, eerlijk is eerlijk, ijzersterk terug te komen. En ik me afvraag hoe een lier op fuzz klinkt.

Gemengde gevoelens dus, het is in ieder geval een cd die meerdere luisterbeurten vereist om haar ziel bloot te leggen. Hoewel het middendeel van de cd mij doet dubben, lijkt Espers' II een cd die wel degelijk iets toevoegt, een originele combinatie van twee stijlen, en belangrijkste: een cd die je laat werken, ontdekken, een gelaagdheid die niet direct aan de oppervlakte ligt. Een schijf die je irriteert van ongrijpbaarheid, zelfs mij wie de stijl op het eerste gehoor maar ten dele bevalt. Dus een cd die ik in weerwil van een kwakkelende tweede helft vaker zal beluisteren.

Rest mij voor de duidelijkheid te vermelden dat de cd reeds eerder als import rondzweefde, maar thans officieel hier te lande uitgebracht wordt.



Label: Wichita Recordings Releasedatum: 31 juli 2006
Waardering:


Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!