CD: Placebo - Meds

Joost Melis (Pink_Floyd)
Het is alweer een tijdje geleden en de fans konden dan ook niet wachten! De verzamel-CD is uit en de afscheidstour van BZN is gestart? Ja dat ook, maar dat is meer voor het "begonia-publiek". Het nieuwe studio-album van Placebo is uit! Meer dan twee jaar moest erop gewacht worden, maar hier is die dan eindelijk, Meds. Of anders gezegd, hier is die dan eindelijk officieel. Want het album is half januari al via het internet uitgelekt en door vele Placebo-fans sindsdien gedownload. Deze laatsten weten al of het de moeite waard is om de CD ook echt in huis te halen, of dat het bij geripte mp3-tjes blijft. Voor de anderen, hieronder de gedachtenkronkels van een reviewer die Placebo in het verleden erg kon waarderen...nu nog?


Na één luisterbeurt is het eigenlijk al duidelijk, de band behoudt ook op dit album zijn stijl en geluid. Het is overduidelijk Placebo, zij het in een toegankelijker jasje. De stem van de androgyne Brian Molko blijft zoals altijd erg herkenbaar en klinkt nog steeds heerlijk. Op dit album krijgt Molko hulp van onder andere VV van The Kills en Michael Stipe. De laatste leent zijn emotionele stem voor het bezwerende nummer Broken promise. Een fantastisch nummer met dito opbouw en apotheose.

PlaceboDe meeste nummers liggen makkelijk in het gehoor en door de vele herhalingen (zowel muzikaal als tekstueel) worden ze snel herkenbaar. Het album ligt een beetje tussen Sleeping with ghosts, het "self-titled" album en Without you I'm nothing in. In de vroegere albums lag er vaak een erg donkere, melancholische gloed over de nummers. Op dit nieuwe album is het melancholische geluid iets minder aanwezig, alhoewel er met Follow the cops back home en One of a kind toch terug gegrepen wordt op het 'oude' geluid. Ook zijn de teksten nog steeds redelijk depressief. De tracks worden goed afgewisseld, nummers als Post Blue, Meds en Infra-red zijn aanstekelijke tracks waarbij de rock-factor de toon aanvoert. Met een nummer als In the cold light of morning wordt er even getemporiseerd en de donkere tonen galmen door de kamer heen. De muziek van Meds klinkt gelaagd en blijft goed overeind door de subtiele effecten die verwoven zijn in de nummers. De CD kent eigenlijk maar twee mindere nummers, Pierrot the clown en Drag. Met de laatste heeft Placebo zich er veel te makkelijk vanaf gemaakt door eindeloos teksten te blijven herhalen en weinig genialiteit in de muziek te stoppen.

Het album wordt bij meerdere draaibeurten steeds lekkerder. Het klinkt als een eenheid, een echte plaat waarvan de nummers goed in balans zijn. Ik blijf het eerdere werk beter vinden maar deze plaat is zeker de moeite waard. Live zullen sommige nummers ook erg goed naar voren komen, dus het is wachten op de zomer en de vele festivals waar Placebo dit jaar optreedt.


Label: EMI Releasedatum: 10 maart 2006 Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!