CD: Hooverphonic - (No) More Sweet Music

Erik (getikte_rik)
No more sweet music. Dat is de verwarrende titel van het nieuwe dubbelalbum van Hooverphonic. Want krijgen we dan een heel ander geluid te horen dan wat we van deze band uit Sint Niklaas gewend zijn? Geldt Hooverphonic niet langer meer als de Vlaamse dependence van triphop-city Bristol? Is dit een minimalistisch punk-album in plaats van de hippe commercialmuziek die zelfs argeloze reclameraders bekend in de oren zal klinken?
Al snel blijkt van niet. No more sweet music is de precieze naam van CD 2: een elftal remixen van de officiele cd, die WEL gewoon de ondubbelzinnige titel: More sweet music draagt...



More sweet music dus. Meer van hetzelfde lijkt deze titel te zeggen, al klinkt dat in sporttermen al een stuk vriendelijker: 'Never change a winning team'. Het elftal nieuwe tracks op deze plaat is dan ook onmiskenbaar des Hooverphonics. Vanaf de aftrap tot het slot. Zo opent het eerste nummer You love me to death direct met groteske breakbeats, om langzaamaan uit te monden in de meeslepende arrangementen die we van de Vlamingen gewoon zijn. Oosterse invloeden zijn te horen op het zoete We all float, Music Box is een stuk trager, en wordt weer gevolgd door het funky en meer avontuurlijke You hurt me.
Tomorrow heeft qua zanglijnen wel weer iets weg van hun overbekende reclamehit Mad about you, al is jezelf recyclen minder kwalijk dan het niet ter zake doende Heartbeat waar Geike Arnaert een strofe exact hetzelfde zingt als Thom Yorke in Karma Police.
Verder lijkt haar acteerpresatie in de clip van de nieuwe single Wake up wel erg op die van look-a-like Nina Persson (My Favorite Game van de Cardigans), net als haar zang. Hoewel Hooverphonic in Vlaanderen altijd in EEN adem genoemd lijkt te worden met bands als Portishead en Morcheeba, kan No more sweet music wel eens net zo'n commerciele doorbraak worden als de Zweedse Cardigans jaren geleden overkwam.

Behalve dat No more sweet music de vijfde track is op de eerste cd, is het ook zoals genoemd de titel van CD 2. Hierop staan de remixen van de eerste plaat. Alex Callier, het muzikale brein achter Hooverphonic die praktisch alle nummers alleen schreef, presenteert op deze cd het meer lounge-achtige, maar minder toegankelijke gezicht van Hooverphonic. Af en toe leidt dat tot verbeteringen, zoals My Child, en het kwetsbaar gezongen Dirty Lenses.
Dit laatste nummer zou bijna de nieuwste single van Madonna kunnen zijn. Of dat een compliment is laat ik in het midden.

Je kunt je laten meevoeren op de dromerige sfeer die van begin tot einde duurt, want dit is een goede, constante plaat. Maar geen meesterwerk als hun doorbraak The Magnificent Tree. Wanneer een in wezen fantastische band als Hooverphonic 'slechts een goede plaat' aflevert, is dat eigenlijk een ondermaatse prestatie. Zoals het beste meisje van de klas, die plotseling 'maar' een acht haalt.

Anders gezegd: net vier sterren.

Label: Sony BMG Releasedatum:13 februari 2006
Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!