CD: Yellowcard - Lights and Sounds
Maar hoe is de rest van de CD? Je hebt het vast ook wel eens; dat je ontzettende jeuk krijgt van muziek, zo precies tussen je schouderbladen. Je kan er net niet bij en al snel kan je aan niks anders meer denken. Het verspreidt zich over je hele rug. Na een minuut heb je de neiging om je blote rug tegen een grofkorrelige structuurmuur kapot te schuren. Zo'n gevoel kreeg ik ongeveer bij de rest van het album van Yellowcard. De zeurende stem van zanger Ryan Key is als een brandnetel op een open schaafwondje. Jeuk en irritatie tegelijk! De muzikale ondersteuning is ook niet in staat om als krabhandje te dienen. Zo'n stokje met aan het uiteinde een handje met gebogen vingers, heerlijk als je jeuk hebt en er niemand in de buurt is. Tsja, dat krijg je met dit soort muziek, niemand in de buurt. Mijn vriendin heeft een behoorlijk goede muzieksmaak, maar dit houdt ze niet vol en vertrekt uit de kamer. Ik zit met de jeuk en nou zonder vriendin om te krabben. En dan ook nog zonder krabhandje dus.
De track Down on my head doet naast het tweede nummer nog een redelijk goede duit in het zakje. Maar de rest...de viool biedt helaas geen uitkomst meer voor dit ensemble. Je hoort hem nauwelijks toonaangevend terug. Onder andere nog even in Waiting Game; het nummer begint voortvarend als Within Temptation, maar meteen na de break zakt het al in tot behoorlijk laag niveau. De gitaren zijn soms echter wel de moeite waard, zoals in Rough landing, Holly. Alleen jammer dat er in gezongen wordt. Of gejammerd eigenlijk. Wat een zeikstem! Nog meer jeuk!
Als je van eenheidsworst houdt is het misschien nog wat, het lijkt op Blink 182 dat een potje anti-depressiva naar binnen heeft gewerkt. Had dat potje maar aan mij gegeven. Ook als je van American Pie-muziek houdt ben je misschien ook niet zo allergisch voor dit album. Het klinkt allemaal erg standaard, van die brave Amerikaanse highschool pop-punk. Geen aanstootgevende "Nipple-gates" in deze muziek. Heel even krijg ik nog een beetje hoop als het nummer Grey aan de beurt is. Na 20 seconden besef je dat de hoop ontstond door de samenzang en de zanger gewoon minder dominant (of was het irritant) klinkt. Dit is wel één van de weinige nummers dat gelaagd en onderbouwd klinkt. De gitarist moet gewoon overstappen naar een band waarin de breaks niet zo voor de hand liggen en er een lekkere rauwe stem over de riffs heenschalt. Misschien kan Sean Mackin (de violist) dan ook mee, want een viool kan erg mooi zijn in de juiste setting. Ik heb er in ieder geval weer een onderzetter bij. Anderhalve ster, maar ik kreeg er jeuk van dus het wordt er één.
Label: EMI Releasedatum: 24-01-2006
Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!