CD: Dream Theater - Octavarium
Ja en nee. Of beter: zo ongeveer. Weliswaar staan er aardige nummers zonder overbodig/oneindig gepiel op Octovarium zoals 'I Walk Beside You' (had op de solocd van LaBrie kunnen staan) en 'These Walls' (een van de betere songs van de afgelopen jaren), de originaliteitprijs is het gros niet waard. Opener 'The Root of all Evil' gaat verder waar 'This Dying Soul' van Train of Thought ophoudt en heeft enige tekstuele en muzikale overlap met dit nummer. Waarom steeds meer bands dit doen is mij een raadsel. Maar dit kan ik nog als opzet betitelen en niet zoals 'Sacrified Sons' als een parodie bestempelen. Het lijkt wel of ik elke gitaarriff, overgang of zanglijn van deze song al eerder van Dream Theater heb gehoord.
Nieuw is wel het gebruik van een orkest (hoewel zo'n beetje elke metalband al geflirt heeft met klassiek, van Metallica tot Dimmu Borgir) om het toch al inmens brede geluid van de New Yorkse band te ondersteunen. Ik vind het weinig toevoegen als je al een meesterlijke toetsenist in huis hebt. Origineler vind ik de verwijzingen naar de populaire rockband Muse in 'Never Enough' en 'Panic Attack'. Petrucci leent hier de 'rollende' gitaarriffs waar Muse zijn handelsmerk van heeft gemaakt en James LaBrie doet iets nieuws met zijn stem. Hij doet dat wel een beetje opzichtig. Ik vraag me overigens af wat Musezanger Matthew Bellamy hier van zou vinden.
Het 24 minuten durende slotepos 'Octavarium' begint aardig met een overduidelijke verwijzing naar 'Shine On You Crazy Diamond'. Ik denk iedere keer weer na 4:30 dat David Gilmour 'Remember when you were young / you shone like the sun' gaat zingen. Maar ook dit nummer kampt met het structuurloze knip-en-plak-werk van de laatste jaren. 'A Change of Seasons' blijft ondanks dezelfde lengte een boeiend nummer, van begint tot eind. Maar hier worden zelfs solo's voorspelbaar en na een minuut of 17 is de lol er wel vanaf.
Toeval of niet: sinds John Petrucci en Mike Portnoy (wat klinken je bassdrums weer vreselijk) alles zelf produceren is de kwaliteit er niet op vooruit gegaan. Ik raad deze twee egotrippers aan om een pauze (van 4 jaar of zo) in te lassen. Want met het moordende tempo waarin cd's en wereldtournees elkaar nu opvolgen krijg je ook geen tijd om fatsoenlijke songs te schrijven. Dan kan James LaBrie in de tussentijd werken aan een nieuwe solo-cd. Uiteindelijk is drie sterren voor een Dream Theater-album veel te weinig.
Label: Atlantic Releasedatum: 7 juni 2005 Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!Nota bene: op 10 en 11 oktober staat Dream Theater in de Heineken Music Hall in Amsterdam.
