CD: The Chemical Brothers - Push The Button

Jerre (Jerruh)
Alhoewel vooral de nummers Block Rockin' Beats en Hey Boy, Hey Girl bekend zijn, poept de formatie al sinds 1993 track na track uit in de Acid Electro Scene. Exid Planet Dust en Dig Your Own Hole waren zowel experimenteel als een politiek statement voor die periode. Deze contradictie maakte de muziek van deze twee "broers" goed luisterbaar maar ook vaag, vreemd, hard en rauw. Na deze twee albums volgden nog Surrender en Come With Us, waarvan de laatste ondanks de supertracks Star Guitar en It Began In Africa een beetje tegenviel. Hierna volgde nog een album met de meeste singles van de periode 1993 – 2003 maar daarna werd het stil rond de twee mannen. Dankzij de bijdrage van Q-tip op hun nieuwste single Galvanise staan ze weer in de kijker en zijn ze klaar om met hun nieuwe album Push The Button hun statement achter te laten.

Met deze nieuwe single opent het album ook. De raps van Q-tip klinken bovenmaats goed in deze mengeling van Oosterse klanken en een pompend ritme. Het nummer wordt door velen vergeleken met Block Rockin' Beats maar slaat zowel qua stijl en onderwerp een andere kant in. Zowel het doel als het ritme van het nummer zijn opzwepend en proberen de luisteraar van zijn stoel te rukken. Datzelfde opzwepende gebeuren is ook in de andere nummers goed merkbaar. Marvo Ging, dat iets verder op het album staat, gebruikt een zonnige combinatie van een relaxed funky ritme en ondefinieerbare geluiden. Deze tracks nodigen gewoon uit tot dansen of in ieder geval bewegingen te maken die het ritme benaderen.

Behalve opzwepende tracks komen er ook een aantal vage, zweverige en dromerige nummers voorbij. Mijn favoriet daarvan is nog altijd Hold Tight London, een rustig Techno-achtig nummer, waarin een regelmatige beat samen met een dromerige stem voor een relaxte sfeer zorgen. Kippenvel of beweegkriebels gegarandeerd. Ook het laatste nummer Surface To Air lijkt een dromerige ode aan de retro hippietijd en een muzikale verwijzing naar hun vorige album Come With Us. Behalve de dromerige kant gaan ze ook richting de hiphop en zelfs verwijzingen naar de pompeuze rock uit de jaren tachtig gaan ze dit keer niet uit de weg. Rap lijkt op dit album een wezenlijk onderdeel van de sfeer te bepalen. Left, Right lijkt een directe aanval op de huidige wereldpolitiek te zijn, die door een gitaar-alike deuntje en de harde raps van Anwar wordt uitgevoerd. Left, right, left right, march...
Gelukkig is er naast het maken van statements nog altijd ruimte voor funky beats en dansbare leut. The Big Jump is een heerlijk, fris Electronummer dat op Electrofeesten of in disco's zeker niet zou misstaan. Aan de ene kant is het een feest van herkenning terwijl het aan de andere kant een feest van leren kennen is. Dit typeert de muziek van The Chemical Brothers op deze CD: aan de ene kant klinkt alles bekend en lijkt alles één grote déja-vu, terwijl aan de andere kant diezelfde muziek de luisteraar uitdaagt tot ontwikkeling, experimenteren en dieper denken over ritme, geluid en sfeer.

Toch moet ik eerlijk zeggen dat dit naar mijn mening niet het beste album van de heren is. Dig Your Own Hole en in mindere mate Surrender waren veel aparter en zochten de ruigere, hardere kanten van de Electro en Techno op. Dit album is gematigder in zijn toon, waardoor dat ruige soms plaats maakt voor gepolijste tracks. Hierdoor komen sommige tracks niet goed uit de verf. Voorbeeld daarvan is The Boxer dat experimenteel poogt te zijn, maar op dat gebied juist veel te vlak klinkt. Dat is voor mij een reden om door te zappen naar het oh zo lekkere Hold Tight London of het dansbare The Big Jump. Het album is zeer gevarieerd en klinkt goed verzorgd en ondanks het gemis van het rauwe randje en de overgepolijste indruk is het een CD die zeker de moeite waard is om in je bezit te hebben!