CD: Kubus en Sticks - Microphone Colossus

De intro van het album laat je goed horen wat een typische Kubus-beat is. Op de donkere industrial aandoende beat draait Sticks lekker warm voor de rest van het album. Hij maakt onder andere duidelijk waarom hij dit album heeft uitgebracht en wat je ervan kan verwachten;
“Echte dope shit, fuck it, ze vroegen ernaar/dus Kubus en ik dachten, laten we dit plaatje droppen/we gaan onze eigen gang, we zijn geen trendhoppers/geen 2e paasdag op een meubelboulevard/geen blauwe maandag, zo van, het moet dan maar/geen quasi emoties voor je gevoelige snaar/echte dope shit, fuck it, ze vroegen ernaar”.
Na deze lekkere binnenkomer blaast het volgende nummer, Fakkeldrager, alweer door m’n speakers. Dit is echt een nummer dat automatisch je hoofd op en neer laat gaan door de heerlijke bass die erin zit. In dit nummer deelt Sticks tussen neus en lippen door nog even een sneer uit aan de mannetjes die zich de Tupac van Nederland wanen (waar er helaas veel te veel van zijn). Met de volgende mededeling zet hij hen weer op hun plaats;
“Wat kom je constant stoer doen?/ word je niet moe? Onder jouw Southpole zit ook gewoon een onderbroek, toch!?/ je bent niet anders, hoop ik althans voor je”.
Ook laat hij nog even weten dat hijzelf een gewone Nederlandse gozer is gebleven door te stellen dat;
“Die clips van Amerikanen zijn niet van toepassing hier/ bij mij thuis klappen ze die kratten bier/ fakkelbrigadier, verre van foutloos”
Na dit nummer komt Sticks met, volgens zichzelf, “echte hiphop in je smoel/ zo is het bedoeld”. Alhoewel Creatief Proces zeker geen slecht nummer is vind ik dit toch het minste nummer op het album, geen bijzondere beat, geen bijzondere boodschap, maar toch wel het beluisteren waard.
Aangekomen bij de vierde track op het album alweer. Dit is een van mijn favoriete nummers op de cd. Het nummer heet Stickertcampagne en is zijn betoog waarom we hem als nummer één rapper van Nederland moeten zien; “Voor echt oprechte rap shit, stem op mij”. Onder begeleiding van een heerlijk duistere beat houdt Sticks je aandacht van begin tot einde vast.




De volgende track genaamd Hamvraag is voor diegenen die al wat bekender zijn met de Nederlandse hiphop scene waarschijnlijk een bekend nummer. Nadat Sticks dit nummer al heel vaak bij optredens ten gehore bracht stond hij ook op het onlangs verschenen album van Kubus; Buitenwesten (wat trouwens een aanrader is als je de beats op dit album kunt waarderen!). De pompende beat laat het publiek keer op keer los gaan bij optredens en ook door je speakers klinkt ‘ie erg lekker.
Flows, fases, shows en situaties beschrijft een doorsnee dag van Sticks in Zwolle maar er wordt ook een uitstapje genomen naar een het wel en wee tijdens een vakantie in Barcelona.
Sticks flowed alles op zijn typische laconieke manier aan elkaar en het nummer luistert weer heerlijk weg.
Op track 7 aanbeland horen we een kant van Sticks die niet zoveel naar buiten komt. Nix te verliezen is namelijk een vrij persoonlijk nummer waarop hij vertelt over nare situaties die hij heeft meegemaakt. Van zijn bezoek aan de sloppenwijken van Indonesië (voor het project rap4right, zie ook www.rap4rights.nl) gaat het naar de zelfmoord van een vriend; “Ik wist dat die man niet helemaal psychisch in orde is /geschokt dat’ ie van de Palistrinaflat gesprongen is/ was er kapot van, waarom dan, was de vraag die bij me op kwam/ fokt op, ik zweer ‘t”. In dit nummer geeft hij zichzelf bloot waardoor we erachter komen dat Sticks een introvert persoon is. Een zwaar nummer nadat de afgelopen 6 tracks vrijwel allemaal pure lauwness waren.
Wie horen we daar nou op track nummertje 8?! Ja hoor, het is Sticks z’n maatje van Opgezwolle, Rico! De enige samenwerking met een andere rapper op dit album is die op Microphone Colossus maar wat een geslaagde zeg! Dit nummer laat je verlangen naar het volgende Opgezwolle album, want de chemie die deze twee heren hebben is ongeëvenaard. Sticks haalt nog eens lekker uit naar de zogenaamde “urban-ventjes”; “ik dacht al dat jij zo’n urban ventje was/ de enige met wie ik hang is Urban Wennemars”. Ook lines als “ik geef elke dag wat nieuws, ik lijk Jeroen Paauw/ maar deze Pernila Lalau” brengen een glimlach op mijn gezicht.




Door naar Pottenbrekers. Dit is een typische brag&boast track welke natuurlijk niet kan ontbreken op een hiphop album. Veel diepgang zit er niet in, maar hij zal het goed doen in de clubs.
Zoute haring is weer een wat serieuzere track op een toch wat luchtige beat. Sticks vertelt over zijn relaties (“liefde zonder haat bestaat niet”), springt in op de actualiteit (“breng positiviteit/ ’t is de hoogste tijd, want politici worden nu met de dood bedreigd) en over de relatie met z’n familie (“ben trots op m’n familie al heb ik weinig contact/ natuurlijk spijt me dat en doet het pijn in m’n hart”).
De volgende track is Sticks z’n lofzang aan joints en bier (vandaar ook de titel Biri&Jonko). Verwacht dus geen diepgang op deze track maar wel FEEST. Op een andere site (http://www.ml75.nl/?page=5&id=904) werd er gesuggereerd dat Sticks op dit nummer een diss naar Lange Frans zou uitdelen. Ik vind het erg ver gezocht, maar wil jullie het toch niet onthouden zodat je je eigen oordeel kan vellen; “We geven informatie als teletext/ Ik spreek, ik jat geen stijlen, omdat ik ze zelf heb”. Spreek is een track van Frans en Sticks zou hier wel erg de nadruk opleggen. Oordeel zelf.




Alweer aangekomen bij de laatste track van het album komt er ineens een toepasselijk spreekwoord m’n hoofd binnen; “last but not least”. Wat een heerlijke beat met dito flow zeg! DE banger van dit album!!! Op Vragen zet Sticks zich af tegen al de mensen die hem irriteren met vervelende vragen terwijl hij gewoon lekker zijn ding wil doen. Het refrein luidt dan ook; “Vragen, vragen, vragen/ die mensen stellen vragen/ geniet nou maar van die muziek/ vragen, waarom stel je die vragen, geniet nou maar van die muziek!”. Een heerlijke afsluiter!