Film: Alexander
Het verhaal
Alexander groeit op bij zijn moeder en kijkt op tegen zijn vader. Die twee zetten hem tegen elkaar op en daarmee wordt de basis gelegd voor de veroveringsdrift van Alexander. Hij wil zich continu bewijzen, zowel tegenover zijn vader als tegenover zijn moeder. Hij verovert werelddelen, voert legers aan en nog is het niet genoeg. Hij wil meer, steeds meer.
Ook wil hij Hephaistion, zijn beste vriend. Ze houden op een Griekse manier van elkaar, maar echt uitgesproken wordt hun verliefdheid nooit. Maar ze kijken wel de hele tijd smachtend naar elkaar.
Het verhaal van Alexander wordt verteld door Ptolemy, een oude strijdmakker die, veertig jaar na Alexanders dood, zijn geschiedenis opschrijft voor het nageslacht.
De film
‘Alexander’ is op alle fronten een misser. Om te beginnen het verhaal. Er is gekozen voor een raamvertelling, waarbij Anthony Hopkins ellenlange monologen dicteert aan zijn slaven. In wollige zinnen vertelt Hopkins wie Alexander was en vooral waarom deze man zo bijzonder werd. Natuurlijk gaan we ook kijken naar Alex, maar de voice-over blijft en wordt gebruikt op momenten waarop je liever de beelden had gezien. Het verhaal vertraagt door de vele terzijdes met Hopkins.
Op de een of andere manier wordt het niet echt overtuigend aannemelijk gemaakt waarom deze Alexander de grootste veroveraar aller tijden werd. Je ziet hem legers aanvoeren, maar dat deed Aragorn in de Lord of the Rings-trilogie overtuigender. Daarbij komen we meteen bij de tweede misser: de casting. Laten we maar meteen beginnen bij Colin Farrell. Een prima acteur om Speed 3, SWAT 4 of PhoneBooth 8 mee te maken, maar als historische veroveraar? Nee, geen moment overtuigt hij als Alexander. Voor een man van dat formaat heb je toch iemand nodig met charisma, en Colin heeft dat niet, althans niet in Alexander. Alexander blijft een melkmuil. Waarom volgen al die mensen hem naar het einde van de wereld? Dat wordt nergens aannemelijk gemaakt.
