Jammergenoeg wordt die belofte niet echt waargemaakt. Het album opent met de knaller Lose My Breath. Het nummer doet me echt weer denken aan de Destiny-sound die ook in Bug-A-Boo en Bills, Bills, Bills te horen was. Het klinkt ruig en lijkt ook een soort terugblik naar de sound van de jaren negentig te zijn. Juist zo'n sterke opening zou een energiek en bruisend album aankondigen, maar niets is minder waar. Na Lose My Breath zakt het album langzaam naar een rustiger niveau. Soldier klinkt al een stuk rustiger en Cater 2 U komt al in de buurt van de zwijmelnummers. Op zich klinken de stemmen weer sterk in de tracks: zowel Beyoncé, Michelle als Kelly hebben ieder hun eigen stemgeluid en zingen kunnen ze zeker. Ik vind het alleen jammer dat een duidelijk karakteristiek van de groep op dit album niet is te horen: de dames blonken in andere tracks vooral uit in snel en loepzuiver zingen. Het grote voorbeeld daarvan is Bug-A-Boo. De snelheid waarmee de teksten in dat nummer werden gezongen zorgde voor een hele hoop energie en kracht. In combinatie met de rare sounds en beats in het nummer is het een sterke track geworden. Op dit album is die snelheid eruit. In principe is dat ook wel te begrijpen, aangezien veel nummers tekstueel vooral over liefde en volwassenheid gaan in plaats van wraakacties (Bills, Bills, Bills), waarschuwingen (Say My Name) en onafhankelijkheidsverklaringen (Independent Women). Juist die tekstuele omslag en groei is de kracht van het album. T-Shirt is bijvoorbeeld een stuk rustiger dan we gewend zijn van de dames, maar het zwoele en romantische spat er toch uit. Ook Is She The Reason klinkt minder impulsief en juist meer doordacht dan eerdere singles van Destiny's Child. If is qua ballad een mooie uitblinker. De samenzang klinkt vreedzaam, rustig en Michelle krijgt de kans om dit keer het nummer te beginnen. Hoe je het went of keert, de later toegevoegde zangeres Michelle lijkt altijd pas aan de beurt te komen in bridges (overgangsstukjes). Dit is het eerste nummer waarin ze zich kan bewijzen. In tegenstelling tot Kelly en Beyoncé is haar stemgeluid een stuk rauwer en scherper, wat de nummers toch wat meer pit geeft.
Through With Love, de titel zegt al genoeg. In het begin zei ik dat de meeste nummers over liefde gaan en een stuk volwassener klinken. Juist het nummer wat over opgeven gaat en de liefde niet meer zwijmelend benadert, klinkt ook wat rauwer en duisterder. Helaas kan dit nummer samen met Lose My Breath en Soldier het album niet de pit geven die ik had verwacht. Door de keur aan verschillende balladachtige tracks is de rust in vergelijking tot de energie te groot. De voorkant van de CD en het boekje verraden eigenlijk al een beetje de puurheid van de CD en de volwassenheid van de teksten:de dames staan heel basic op de foto's en je krijgt de impressie dat ze naakt zijn en zichzelf blootgeven. Dat is precies wat het album wèl doet: de teksten en de sfeer lijken gevolgen te zijn van persoonlijke gedachten en ontwikkelingen van de dames.
