CD: Frankenbok - Blood Oath
Zanger Adam Glynn besloot eind 2002 dan ook te stoppen met de band, waarna de band op zoek ging naar een nieuwe zanger. Deze werd gevonden in de vorm van Adam B Metal. Deze Adam is ook degene die het album opent. Met een elektronisch riedeltje als introgeluid en een zangstem met behoorlijke echo laat Adam meteen horen dat zijn cleane zang erg prettig is om naar te luisteren.
'The Hole' is één van de beste albumopeners die ik ken. Weinig albums kunnen mij door het eerste nummer al meteen overtuigen. Door het magnifieke start-stop ritme en de afwisseling tussen de grunts en cleane zang van Adam is het een zeer lekker nummer geworden. Vooral het explosieve einde zorgt ervoor dat het nummer behoorlijk blijft hangen.
Het gevaar van zulke albumopeners is dat de rest daardoor alleen nog maar tegen kan vallen. Frankenbok lijkt daar echter totaal geen last van te hebben. Met 'Victims' knalt de band vrolijk voort en zet eigenlijk meer de toon van de rest van het album. De cleane zang van Adam verschuift wat meer naar de achtergrond en de sound van Frankenbok valt te definiëren als Nu Metal met een peper in de reet.
Nu Metal is tegenwoordig een scheldwoord geworden voor simplistische Metal met laaggestemde gitaren. Frankenbok is ook simpel en de gitaren zijn laaggestemd, waardoor je inderdaad het stempel Nu Metal erop kunt plakken. Daardoor krijgt de band echter een negatieve stempel die het totaal niet verdient. Als je bijvoorbeeld het magnifieke 'Backpack And Passport' luistert kun je horen dat de band zoveel meer kwaliteit bezit dan de meuk die de laatste tijd onder de noemer van Nu Metal is uitgebracht.
Waar veel albums in dit genre gaan vervelen blijft 'Blood Oath' boeien door de dynamiek in de sound van de band. Niet alleen zijn de nummers divers genoeg, ook in de nummers zelf is niet altijd sprake van een couplet-refrein-couplet-refrein-bridge-refrein systeem, iets wat ik altijd wel kan waarderen.
Het verbaast me eigenlijk dat de band buiten Australië nog niet echt is doorgebroken. Als een band nummers kan schrijven als Metalballad 'Swim', maar ook knalnummers als het zeer rockende 'Gone Evil By 21 (Potoon)' kan ik mij niet voorstellen waarom Roadrunner Australia dit paradepaardje voor zichzelf heeft gehouden. De 'Don't Call Me Baby'-cover was an sich al reden genoeg om bekend te worden, gezien het feit dat dit één van de leukere Metalcovers is.
Als er dan toch iets op 'Blood Oath' valt aan te merken is dat je door het laatste nummers toch een beetje een wansmaak overhoudt. 'Fuckenkuntz' is een overdreven simplistisch nummer met een bloedirritante tekst. Als je dat nummer echter buiten beschouwing laat is 'Blood Oath' één van de betere Metalreleases van dit jaar. Het is sowieso de verrassendste, want als Roadrunner met een nieuwe Nu Metalband komt is dat vaak niet echt iets om over naar huis te schrijven, maar met Frankenbok hebben ze een potentieel grote band in huis.
