Boek: Kitty Kelley - De Familie Bush
Van alle hedendaagse personen die ze als onderwerp heeft gekozen was er niemand, zonder uitzondering, bereid tot medewerking, en in alle gevallen was er sprake van weerstand als ze de andere zijde van de mythe achter het algemeen bekende beeld probeerde te ontdekken. Hoewel haar ongeautoriseerde biografieën veel controverse en kritiek teweegbrengen, heeft ze tot op de dag van vandaag nog nooit een rechtszaak verloren. De tekst van elk boek wordt voor publicatie door verschillende juristen grondig gecontroleerd; feiten en bronnen worden niet eenmaal maar vele malen gecheckt en worden zo goed mogelijk met bewijsmateriaal gestaafd. Mochten de bronnen niet door de controle van de juridische adviseurs en de uitgeverij komen, worden hun onthullingen niet opgenomen in de uiteindelijke tekst.
In 1984 begon Frank Sinatra nog voor dat Kelley een woord geschreven had aan een rechtszaak. Hij beweerde dat alleen hij of iemand die hij toestemming had gegeven over zijn leven mocht schrijven. Na een jaar trok hij zijn aanklacht weer in en in 1986 kwam het boek uit. Kelleys boek over de Britse koninklijke familie verscheen in 1997 in 22 vreemde talen, maar werd te omstreden geacht om in het Engels in Groot-Brittannië te verschijnen. Geen geringe ingreep voor één simpel boek. Het geschrevene was dan ook niet de lichtste literatuur ooit verschenen. Sinatra wordt beschuldigd van het mishandelen, misbruiken en koeioneren van vrouwen, inclusief zijn echtgenote. En wat te denken over wijlen oud-president Reagan, die er van wordt beticht met een maîtresse in bed te hebben gelegen terwijl zijn vrouw de geboorte gaf aan dochter Patti.
In het voorwoord van haar nieuwste werk geeft ze aan bij elk boek te maken te hebben gehad met een zekere aarzeling van mogelijke bronnen. Men staat begrijpelijkerwijs niet te springen om ervaringen met machtige personen te delen, uit angst voor represailles of sociale uitsluiting. De mate van angst waarmee ze bij het schrijven van dit boek te maken kreeg, geeft ze aan, had ze echter nog nooit meegemaakt. Misschien was dat het gevolg van het schrijven over een president in functie wiens familie zoveel invloed heeft. Veel bronnen hadden grote aarzelingen om hun verhaal te doen, en hoezeer Kelley laat weten tegen het gebruik van anonieme bronnen te zijn, koos ze eieren voor haar geld. Veel mensen die de Bushes kennen – vrienden, voormalige werknemers, klasgenoten, zakenrelaties en zelfs een paar familieleden – wilden liever niet genoemd worden. “U kent de familie niet. Als ze vermoeden dat ik met u gepraat heb, zullen ze me nooit meer willen zien.” “Deze stad is te klein om de Bushes tegen je in het harnas te jagen. Ik wil lang genoeg in leven blijven om mijn kleinkinderen te zien.” Een van de ondervraagde zei zelfs: “U kunt mijn naam niet gebruiken. Ze zullen achter me aan komen. De Bushes zijn misdadigers”, waarop Kelley antwoordde met “Misdadigers? Grapje toch zeker?” “Kijk naar wat ze in 2000 tijdens de hertelling in Florida gedaan hebben” was het respons, en hij beschreef in detail de ‘Brooks Brother Riot’ van Republikeinse activisten die door een bestorming van de campagneleiding ertoe had bijgedragen dat de telling van de stemmen in Miami gestopt werd. Om zijn punt te staven stuurde hij bewijzen van het feit dat veel van de relschoppers in gestreepte pakken waren betaald door de hertellingscommissie van Bush.
