CD: Voicst - 11-11

Noud de Greef (gr8w8)
Het eerste nummer Whatever You Want From Life trekt direct vol van leer en zet de sfeer voor de rest van het album. De term ADHD rock kan weer uit de kast getrokken worden! Nummer twee trekt dat tempo gewoon door. Publieksfavoriet bij optredens We Are On A Chemical Push gaat in hetzelfde tempo door, met eveneens de gitaarpartijen. Dan komt misschien wel n van de sterkste nummers van de plaat, Dazzled Kids. Zelfs een akoustisch gitaartje op de achtergrond, maar nog steeds geen rustpuntje. Gelukkig niet. Zoals al blijkt bij het volgende nummer, You Look Like Coffee, moet de band het vooral hebben van de tomeloze energie die ze weten te los te maken. Dat rustpuntje komt pas bij Detail 2003, wat zelfs een beetje Johan-achtig begint te klinken. Zal wel aan de melodie liggen. Gelukkig, nouja, kwestie van smaak natuurlijk, gaat het daarna met Upside weer vol gas. Samenzang, gevolgd door een zeer aanstekelijke beat van drummer Joppe. Alsof er twee nummers perfect door elkaar zijn gemixed. “Now Dance!” roept Tjeerd niet voor niks, het is een heel funky nummer.

Voicst

Alsof het verplicht is op elk volledig album, komt er dan een volledig overbodig akoustisch nummertje waarin bassist Sven zich van zijn gevoelige kant laat zien. Welke bassist is nu niet idolaat van Flea, die ook wel eens zoiets flikte op de RHCP albums? Op een klein pianostukje tegen het einde van de plaat na dan, ach het hoort erbij. Maar hoeft niet. Daaromheen zit gelukkig weer een flinke dosis gitaar. Shut Up And Dance laat geen misverstand bestaan. Het is gelukt de energie van de optredens te vangen op een digitaal schijfje. Sgt. Gonzo is weer zo´n poppi nummer, in de stijl van onder andere Weezer. Om het indelen van deze cd moeilijker te maken, wordt het nummer gevolgd door een funky nummertje, uiteraard nog steeds mt gitaar, met de duidelijke naam Porn. Maar nog steeds vrolijk, poppi en catchi, zoals ook And You Taste Like Something´s Wrong compleet met leuke elektronische pingeltjes. Ik kan er niets aan doen, maar de gedachte aan Johan komt weer bovendrijven. Dan dat pianonummertje waar gewoon doorheen gezapt kan worden, hoe bruut dat ook mag klinken in de oren van een fan, om af te sluiten met ng een stevig up-tempo nummer, Enjoy The Kickback. Echte rock hoeft dus niet alleen riffjes te zijn. Mag best vrolijk.