CD: Lamb Of God - Ashes Of The Wake

Lamb Of GodNa verscheidene demo's en twee platen op het onafhankelijke label Prosthetic Records kreeg de band eindelijk de aandacht van een groot label. Epic Records had de potentie die in Lamb Of God zat door en bood ze een contract aan. Het eerste resultaat is 'Ashes Of The Wake', een plaat die in alle opzichten een vooruitgang is op 'As The Palaces Burn' en 'New American Gospel'.

Ondanks dat Lamb Of God veelvuldig in het Metalcore hoekje geduwd werd is de band het beste te vergelijken met Chimaira, de andere band die de Thrash Metal in een modern jasje steekt. Lamb Of God verschilt echter op behoorlijk wat fronten met Chimaira. Ondanks het feit dat Lamb Of God wat lomer overkomt komt het geheel toch een stuk bruter over, iets dat vooral kan toegeschreven worden aan brulkikker Randy Blythe, die op alle mogelijke manieren zijn stembanden probeert te verkrachten. Een goed voorbeeld hiervan is het nummer 'Break You', waarop hij laag grunt, hoog krijst en alle soorten vocalen die daar tussenin zitten verwerkt.

Als je 'Ashes Of The Wake' in één woord zou moeten omschrijven komt het woord 'boos' erg snel bovendrijven. Zowel vanuit de muziek als de vocalen komt een enorme bonk agressie, die vooral is ontstaan uit de onvrede van de band over de huidige gang van zaken in de wereld. Het album is echter geen politiek statement geworden. Dat zou toch geen nut gehad hebben, daar Randy Blythe z'n teksten alleen maar verstaanbaar zijn als je het boekje erbij houdt.

In tegenstelling tot zijn voorgangers is 'Ashes Of The Wake' perfect geproduceerd. Waar je op 'As The Palaces Burn' vaak moeite om het drumwerk goed te horen, is op 'Ashes Of The Wake' elke snarenaanslag, elk subtiel riffje en met name elke basdrum te horen. Nu kun je pas echt horen hoe bruut en gecompliceerd het drumwerk Chris Adler is. Het mooie is ook dat je echt naar een band zit te luisteren. Elke blastbeat van Chris wordt ondersteund door ijzersterke riff van broertje Willie Adler en Randy schreeuwt er toepasselijk bij en weet ook wanneer hij zijn mond moet houden.

Lamb Of GodNiet ten nadele van Randy, maar het nummer waarop hij niet aanwezig is is wel het juweeltje van het album geworden. Titelnummer 'Ashes Of The Wake' is vijfeneenhalve minuut instrumentaal genot met indrukwekkende gitaarmishandelingen van zowel de twee Lamb Of God-gitaristen Mark Morton en Willie Adler als ex-Testamentgitarist Alex Skolnick en voormalig Megadethsnarenlikker Chris Poland. Het is sowieso knap om een instrumentaal nummer te schrijven dat je dik vijf minuten weet te boeien, maar als het impliciet een ode is aan je grootste invloeden en tegelijkertijd een definitie is hoe moderne Metal moet klinken ben je gewoon een ijzersterke band.

Nu klinkt het alsof Lamb Of God een zeer experimentele band is die niet schuwt om hun reet af te vegen met heersende Metalconventies, maar 'Ashes Of The Wake' is geen experimenteel gepriegel geworden. De nummers voldoen dan misschien niet aan de intro/couplet/refrein/couplet/refrein/solo/outro-opzet van veel andere Metalbands, toch klinken de nummers nergens overgecompliceerd. En dat is het lekkere aan Lamb Of God, het is schoon in zijn eenvoudige bruutheid, maar is toch een verademing in de huidige Metalwereld.