Mocht ik je zojuist de illusie hebben gegeven dat ik het boek leuk vond dan wil ik dat bij deze eigenlijk onmiddellijk ontkrachten. Een review schrijven gaat soms niet over rozen, de eerste tweehonderd pagina’s waren namelijk werkelijk verschrikkelijk. Het verhaal was echt oer- tot doodsaai en tot in de uiterste hoeken voorspelbaar. Wat overigens niet voorspelbaar was, was het taalgebruik. Zinnen die beginnen met ‘en’ of ‘maar’ en daartussen nog wat zinnen geplakt waarvan je vermoedt dat ze letterlijk uit de vertaalmachine zijn gekopieerd worden nou eenmaal niet geaccepteerd in het Nederlands. De vertaling is gedaan door Hugo en Nienke Kuipers en ik vraag me af waar ze dat leuke stel in godsnaam vandaan hebben gehaald. De tekst op dusdanige wijze verkrachten is echt een kunst op zich en het betreft dan wel geen hoogstaande literatuur, maar dat is natuurlijk geen vrijbrief om zelf ook maar wat aan te modderen. Nou ja, genoeg daarover (hoewel het wel al de grootste reden is om het boek niet te kopen).
Na de eerste tweehonderd bladzijdes kreeg ik namelijk wonderbaarlijk genoeg wel zin om door te lezen. Eindelijk actie en de broertjes Caruso deden waar ze goed in zijn. De vreugde was echter van korte duur, want de daaropvolgende actie was echt minimaal. Tom Clancy staat bekend om zijn thrillers, maar moet die manier van schrijven je niet een boek doorslepen? Verder had ik wat meer technische snufjes verwacht omdat het nog wel wordt gekenmerkt als techno thriller. De enige snufjes die ik vond in het boek kwamen uit m’n neus als teken van minachting. Dit was voor mij de eerste keer Tom Clancy en meteen ook de laatste. Hoewel ik daarbij een kanttekening moet maken dat ik echt heel erg ben beïnvloed door de slechte vertaling. Misschien is het in het Engels namelijk wel te verteren.
