CD: Otep - House Of Secrets
Wat Otep sowieso is, is dat het ondefinieerbaar lijkt te zijn. Het is een broeierige mengelmoes van Metalcore, Black Metal, Industrial, Gothic. Zolang het zwaar, loom of hard is is het wel goed voor Otep. Dat klinkt goed, maar het is ook wel een beetje een zwakte. Hun albums missen daardoor een beetje consistentie. Aan de andere kant vind ik het zelf wel erg fijn. Echt loeizware muziek moet voor mij wel afwisselend zijn wil ik een heel album met een goed gevoel afluisteren.Die afwisseling houdt het album spannend, het prikkelt je. Zelfs de langzame, fluisterende tussenstukjes die opbouwen naar een 'schreeuw-de-longen-uit-je-lijf'-climax boeien me, terwijl diezelfde soort bruggetjes in de Nu Metal mij inmiddels de strot uit komen. Begrijp me niet verkeerd. Als ik iets niet wil doen is Otep in het Nu Metalhoekje schuiven, daar dit album al gevarieerder is dan het hele oeuvre van een gemiddelde Nu Metalband.
Wat wel overeenkomt met de zoveel verguisde Nu Metal is het thema van de teksten van Otep. Ook Otep is boos op de hele wereld, maar bezingt dit met zoveel meer passie, zoveel meer agressie. Angela van Arch Enemy klinkt gewoon weer als een zangeresje als je Otep haar getergde strot hoort opentrekken. Waar Otep wel moeite mee heeft is het daadwerkelijke zingen. Haar vocale erupties zijn perfect, maar zodra het tempo naar beneden wordt geschroefd en ze daadwerkelijk haar zangkwaliteiten moet tonen vervalt ze al snel in bijna 'spoken word'-achtige stukken. In combinatie met de eerder genoemde uithalen geeft het de teksten van Otep wel veel meer emotionele uithalen. Het kom de sfeer van het album dus behoorlijk ten goede.
Maar met alleen een goede strot red je het niet, gelukkig stelt Otep (voor mijn verhaal is het best lastig dat de band en zangeres één en dezelfde naam zijn) muzikaal ook niet teleur. Vooral het begin van 'House Of Secrets' vind ik een zeer plezante ervaring. Het onheilspellende intro 'Requiem' maakt je bijna bang. Je vreest echt voor wat komen gaat, en wat er komt, is herrie. Een hoop herrie. Je zegt wel eens in een review dat nummers je speakers uitknallen. 'Warhead' knalt er écht uit. Je merkt wel meteen dat Joey achter de drumkit zit. Het is eenzelfde soort drumgeluid, maar dan meer 'ferocious', zoals je zo mooi in het Engels kunt zeggen. Hij laat op bepaalde stukken horen dat hij echt tot de top behoort. Veel mensen willen dat volgens mij echter niet zien, omdat hij bij Slipknot drumt, en dat blijft voor die mensen toch dat 'stomme herriebandje met de maskers'. Best jammer, daar Slipknot met 'Iowa' en 'Vol. 3: (The Subliminal Verses)' gewoon technisch gezien erg goede albums heeft afgeleverd.
Maar dat terzijde, dit is per slot van rekening een review van een plaat van Otep. Ook 'Buried Alive' is een orgie van broeierige Metal en grunts. Na 'Sepsis' begint me echter wel op te vallen dat het gitaarwerk niet zo superboeiend is. Otep (de vrouw dus) en de drums zijn toch wel de dragende factor van het geheel. In plaats van dat de gitaren de melodie bepalen dragen ze op 'House Of Secrets' eigenlijk meer bij aan de zwaarte van het geheel dan dat ze echt bepalend zijn voor de sound. Op het titelnummer 'House Of Secrets' gaat Otep ineens een andere kant op. Twee minuten lang is het alleen maar een rustige basloop en een fluisterende Otep die je hoort, om vervolgens heftig te knallen en daarna weer even zo zacht te eindigen als dat ze begonnen.
'Hooks And Splinters' is weer zoals de 'normale nummers', hoewel dit nummer wel lekker groovende gitaren heeft. Dit is het eerste nummer waarin ik de gitaren echt vind bijdragen aan het nummer. Na het intermezzo 'Gutter', dat qua sfeer hetzelfde gevoel oproept als het intro gaat het in mijn ogen een beetje mis met 'Autopsy Song'. Het is eigenlijk niet echt een nummer, maar een verschrikkelijk trage, langzame opbouw naar 'Suicide Tree', dat er ook heel erg lang overdoet om tot een climax te komen. Kijk, opbouwen is leuk, maar dit begon mij gewoon te irriteren. Jammer dat zoiets bijna aan het einde van de CD zit, omdat ik daardoor bijna met een negatief blijf zitten. 'Nein' is weer als vanouds, alhoewel dat nummer toch ook wel redelijk vaak vervalt in langzame stukken. 'Self-Made' en 'Shattered Pieces' zorgen er echter voor dat je toch met een bevredigd gevoel de CD uit je speler haalt. Of hem nog een keer opzet. Dat kan ook.
