Game: Fire Emblem
Het spel is geen gewone RPG. Waar in RPG’s zoals Final Fantasy de nadruk ligt op het samenstellen van je team, het verzamelen van items en het verbeteren van je skills, slaat Fire Emblem een andere weg in. Het spel concentreert zich vooral op de veldslagen. Gevechten kun je het eigenlijk niet noemen, aangezien er meestal tientallen manschappen tegelijk vechten.
Deze spelvorm heeft vanzelfsprekend een groot effect op het hele spel; je hebt bijvoorbeeld niks te zeggen over waar je heen gaat. Je moet maar mee met de groep, en je mag hoogstens beslissen of je een sidequest gaat doen of niet. Als een van je karakters een niveau stijgt, dan mag je niet beslissen welke eigenschappen er veranderen, dit wordt allemaal automatisch gekozen. Tussen de veldslagen door word je getrakteerd op de laatste ontwikkelingen in het verhaal. Het verhaal wordt gepresenteerd in de vorm van dialogen, en een begeleidende tekst terwijl je leger over de kaart reist. Af en toe wordt het woord tot jou gericht, maar meestal spreken de karakters onderling.
Fire Emblem is een spel waar je niet zomaar even aan begint, daarom dienen de eerste tien hoofdstukken als een tutorial waarin je de fijne kneepjes van het tacticianvak leert. Dit keer breng je je opleidingstijd niet door in een saai opleidingskamp waar je met plastic poppetjes mag oefenen; je wordt namelijk meteen op pad gestuurd. De tutorial bestaat uit een aparte verhaallijn, die nog best interessant is. De karakters die zich bij je leger aansluiten tijdens de tutorial ben je kwijt als je aan het echte avontuur begint. Gelukkig speelt dit avontuur zich af in dezelfde wereld en dezelfde tijd als de tutorial, waardoor je je oude onderdanen al weer snel tegenkomt, en je ze vaak weer op kunt nemen in je leger.
Terwijl je bezig bent zoveel mogelijk andermans bloed te vergieten vanuit je riante positie, verwacht je dat je oren verwend worden met klaroengeschal, oorlogstrommels en, voor de liefhebbers, een bataljon jankende doedelzakken. Alhoewel ik ook wel door heb dat er geen geheel fanfareorkest (inclusief doedelzakken) in een Gameboy past, valt de muziek een beetje tegen. Het is niet slecht, maar het zijn ook geen symfonieën die de hele dag in je hoofd blijven zitten. De geluidseffecten zijn toereikend, maar ook weer niet uitmuntend. Als je de bard/minstreel inschakelt om de manschappen te motiveren, trekt hij een fluitje uit zijn zak waar hij een onherkenbaar en nietszeggend deuntje uitperst. Maar ja, zo lang het een positieve invloed heeft hoor je mij niet klagen.
