CD: Jamie Cullum - Twentysomething
Jazz is een muziekstroming die iedereen herkent maar toch is het genre niet voor elke muzikant of muziekliefhebber weggelegd. Jamie Cullum kwam het kantoor van Universal Classics and Jazz binnen, tekende een contract en liep weer naar buiten. Een supersnel contract voor een muzikant uit het genre waar veel kenners van zeggen dat je er in moet groeien. Voor een muzikant van net 24 doet Cullum het goed. Maar hoe is het mogelijk dat een jonge muzikant zich de rokerige en intieme wereld van Jazz in weet te werken?
In Groot-Brittannië waren ze meteen gek op hem toen hij het voor elkaar kreeg om onder andere "Frontin'" van Pharrel Williams te bewerken. Niet alleen Jazzkenners waardeerden deze inbreng in Jazzmuziek, maar ook het grote publiek ging plat. Van dit album "Twentysomething" zijn 650.000 exemplaren over de toonbank gegaan, waarmee hij meer albums had verkocht in de laatste maanden van 2003 dan Kylie Minogue, The Strokes, Radiohead, Pink, The Coral en Enrique Iglesias bij elkaar. Volgens de pers lag het aan zijn brutale maar toch ook intieme band met zijn instrument, de piano. De New York Times bijvoorbeeld, probeerde de redenen te vinden voor het enorme succes van een jonge muzikant:
"When the scrappy English jazz singer and pianist Jamie Cullum performs "Blame It On My Youth" his age (only 24) and frisky personality lend the regretful ballad a desperate immediacy that a more mature interpreter could never evoke. Mr Cullum… is a natural showman with the confidence of a bantam rooster waking up the neighborhood with his crowing.
"A fiercely swinging pianist, he attacks the instrument, daring himself to play almost faster and harder than his fingers will allow. When not pounding the keyboard, he often works up a head of steam by stamping his feet and drumming on the piano with his hands."
"To watch a performer go so fearlessly on his nerve is exciting. And at the opening-night show the restless energy that poured out of Mr. Cullum recalled the younger Ewan McGregor in one of his bad-boy movie roles. It also evoked the early Harry Connick Jr., who conveyed the same ravenous enthusiasm when he burst out of the Oak Room a decade ago."
Grote woorden van de pers, die mij nieuwsgierig maakten naar de CD van Cullum. Dus werd het tijd voor een avondje vrij en "Twentysomething" op de achtergrond.
