CD: Drowning Pool - Desensitized

Drowning PoolDrowning Pool leverde in 2001 één van mijn favoriete Nu Metalplaten ooit af. De band presteerde het om ondanks de clichés waar de Nu Metal toen voor stond een originele sound af te leveren. Een sound die mede bepaald werd door de karakteristieke zang van Dave Williams. Ik had dan ook sterke twijfels of de band met Jason 'Gong' Jones als nieuwe zanger net zo'n overdonderende indruk op mij kan maken.

De reden voor die twijfels is het feit dat als ik een band met een bepaalde zanger ken ik het zeer moeilijk vind om mij nog met die band te kunnen associëren. Het eerste nummer van de plaat, 'Think', geeft mij ook niet echt meteen de indruk dat de nieuwe zanger een echte aanwinst is. Zijn cleane stukken in dit nummer kunnen mij niet overtuigen en de schreeuwen halen op geen enkel moment het niveau van Dave Williams.

Na één nummer moet je echter nooit de hoop opgeven, zoveel is mij duidelijk geworden in eerdere reviews. 'Step Up', wat ook de huidige single is, geeft mij al wat meer hoop. Jason is veel beter in zijn element dan op de albumopener. Ook het nummer zelf zit goed in elkaar, de groovende gitaren en het stevige drumwerk geven ondanks de stevige Nu Metalinvloeden Drowning Pool nog steeds die eigen smoel die ik ook zo apprecieerde op het vorige album.

Volgens de bandleden bevat het derde nummer van het album, 'Numb', de hele essentie van het nieuwe album; 'Numb' gaat namelijk over hoe hopeloos je je in bepaalde situaties kunt voelen, maar dat dat niet altijd het einde hoeft te betekenen. Er kunnen geweldige dingen uit voortkomen. Het feit dat er een geweldig ding is voortgekomen uit het feit dat Dave Williams overleed begin ik ook steeds meer geloven, 'Numb' is namelijk ook ijzersterk. Het thema mag dan erg cliché zijn, maar Drowning Pool heeft al meerdere keren duidelijk gemaakt dat zij die clichés behoorlijk goed uit kunnen werken.

Drowning Pool'Numb' is ook een voorzet voor het volgende nummer, 'This Life'. Eerstgenoemde is namelijk al een relatief rustig nummer, 'This Life' kun je bijna een rockballad noemen. In dit nummer overtuigt Jason mij eindelijk van zijn zangcapaciteiten. Zijn cleane zang is een stuk beter dan op de albumopener en hij stopt enorm veel emotie in zijn uithalen. Misschien komt dat ook wel door het speciale gevoel dat de band bij het schrijven van dat nummer had. 'This Life' is namelijk het eerste nummer dat de band schreef met Jason.

Na het relatief rustige 'This Life' schopt Drowning Pool de luisteraar weer helemaal wakker met het ruige, maar toch emotionele 'Nothingness' en het zeer groovende 'Bringing Me Down'. In 'Bringing Me Down' zit ook weer iets waarmee Drowning Pool zich onderscheidt van de standaard Nu Metalmeuk die vorig jaar de ether zo vervuilde. De gitarist van de band, C.J. Pierce, waagt zich namelijk hier en daar aan een gitaarsolo'tje. Niet van de kwaliteit van een Steve Vai of Dave Mustaine, maar het past er wel zo lekker bij.

'Love And War' is na het gitaargeweld van de vorige twee nummers weer een welkome afwisseling. Dit nummer is weer in de trant van 'This Life', een lekker luisternummer. Ook 'Love And War' wordt opgevolgd door het stevigere rockwerk. 'Forget', 'Cast Me Inside' en 'Killin' Me' doen mij Dave Williams uiteindelijk zelfs vergeten. Om één of andere reden vind ik de zang van Jason beter bij de band passen. Hij kan gewoon meer met zijn stem, iets dat ook te merken is aan het gevarieerdere aanbod van nummers op 'Desensitized'. Ook de afsluiter 'Hate' is gewoon een uitstekend nummer. Het komt echt wel goed met deze band.