CD: Funkstorung - Disconnected

André (Dr.E)
Een eerste blik op de tracklist doet twee zaken in het oog springen. Ten eerste zijn dat de haast poëtische songtitels als Habitual Citizens, Moon Addicted en Captured In Tones. Daarnaast valt op dat op ruim driekwart van de nummers een gastvocalist meedoet, van wie de bekendste Lou Rhodes van Lamb en Robic Sonic van Sonicsum zijn. Verder worden de vocalen op vier nummers verzorgd door Enik, een zanger waar ik nog nooit van gehoord had.

Zodra de play knop is ingedrukt vullen dromerige pianoklanken mijn kamer, waar Enik al snel zijn krampachtige stemgeluid overheen laat klinken (denk aan Tricky, maar dan beter verstaanbaar). Dan, de beats en een krakend platengeluid. Het bevalt me wel. Maar waar heb ik dit eerder gehoord? Het lijkt in de verte op Moby, maar toch ook weer niet. Vol verwachting wacht ik op nummer twee.

Ik meen een trombone te herkennen, in de verte schalt een trompet. Vervreemdende beats laten Dirty Empire langzaam overgaan in het pittigere Chopping Heads. Gastvocalist Tes blijkt over een elektronisch strottenhoofd te beschikken (of zou het toch gewoon met de computer vervormd zijn?). Wederom rare beats en allerhande achtergrondgeluiden. Een mix tussen The Avalanches en Bomfunk MC's lijkt me een goede beschrijving. Althans, voor dit nummer.


Er is namelijk geen peil op de verschillende nummers te trekken. Na elke track volgt weer de spanning over wat het volgende nummer zal brengen. De verrassende beats, op Habitual Citizens verzorgd door de heuse beatboxer Mark Boombastic, komen gegarandeerd in elk nummer terug. Verder blijft deze cd elk nummer verbazen.

Het is natuurlijk gewaagd om welgeteld zeven gasten op je album mee te laten werken. Het gevaar schuilt er namelijk in dat de samenhang tussen de nummers vervaagt, waardoor de cd niet echt één geheel meer is. Dat is ook het geval bij Disconnected. Soms krijg je het idee naar een verzamelalbum te luisteren. De zwoele klanken van Lambs Lou Rhodes in de voortspinnende funkballad Sleeping Beauty worden afgewisseld met de computerhop van Mr. Important. Like A Poet doet weer veel meer aan Air denken. Tel daarbij op de drie intermezzo's die geheel bestaan uit losse klanken en geluiden en je weet dat Funkstörung één van de meest vreemde platen heeft gemaakt die ik ooit heb gehoord.