DVD: White Oleander

Mariët (Meiske78)
De Film White Oleander begint met een schets van het leven dat Astrid (Alison Lohman) en Ingrid (Michelle Pfeiffer) leiden. Ingrid werkt als kunstenares en vindt alles wat daarmee samenhangt veel belangrijker dan bijvoorbeeld een ouderavond op Astrids school. Maar Astrid lijkt zich daar niet zo druk om te maken en kijkt erg naar haar moeder op. Ingrid leert haar dochter te kijken naar kunst en te verwoorden wat ze ziet en waarom ze dingen wel of niet mooi vindt. Op een dag wordt er aan de deur geklopt door de politie en wordt haar moeder meegenomen, Astrid nog “don’t worry, I’ll be back in an hour” naroepend. Dat uurtje wordt echter 35 jaar tot levenslang en Astrid wordt bij een pleeggezin geplaatst, bij Starr (Robin Wright), haar vriend Ray en haar 3 andere kinderen. Astrid doet haar best zich aan te passen aan haar nieuwe thuis, tot woede van haar moeder, die haar verwijt dat ze haar toch heeft opgevoed om zelf na te denken.

In Ray vindt Astrid in eerste instantie een vaderfiguur. Haar eigen vader heeft ze nooit gekend en ze trekt erg naar Ray toe. Als Starr haar duidelijk maakt dat ze echt wel weet wat er gaande is, wordt Astrid zich er langzaam bewust van dat haar relatie met Ray verder gaat dan goed is. Starr slaat snel daarna compleet door en Astrid komt in een opvangcentrum voor jongeren terecht, wachtend op een nieuw gezin waar ze terecht kan…

Michelle Pfeiffer zet een indrukwekkende Ingrid neer in White Oleander. De spanning tussen de opgroeiende dochter en haar moeder wordt pijnlijk duidelijk door het spel van haar en Alison Lohman, die een ware ontdekking is. Lohman verandert in de film in een aantal zeer verschillende types, maar ze is in elke outfit geloofwaardig. Ook het proces van ouder worden kan ze heel goed aan. Als ze een twaalfjarige speelt, is ze dat ook echt, wanneer ze zestien voorstelt, geloof ik het ook. Met Robin Wright en Renée Zellweger (die de tweede pleegmoeder van Astrid speelt) is de sterrencast compleet.

White Oleander is gebaseerd op het gelijknamige boek van Janet Fitch. In tegenstelling tot het boek is de film geheel vanuit het perspectief van Astrid gemaakt. Ze zit in vrijwel alle scènes en als kijker heb je alleen de feiten die zij ook heeft. Dat maakt het een heel boeiende film. Ze begint met een verhaal via een voice-over waarin ze vertelt dat ze eerst bij het einde moest komen om het begin te moeten snappen. Dat maakt dat je zeer benieuwd wordt naar het einde. Het is wel echt een drama, met een beetje gestoorde vrouwen en moeder - dochterrelaties, en daar moet je van houden. Ik houd ervan en ik vond de film dan ook zeer geslaagd.