CD Review: Morifade - Domi<>Nation
Vol spanning begon ik aan de eerste luisterbeurt. Ik was al enigszins bekend met deze band uit het hoge noorden door hun vorige album uit 2001 genaamd Imaganiarum. Een album dat zeker met kop en schouders boven de grote hoeveelheid aan powermetalbands en bijbehorende albums wist uit te stijgen. Mijn verwachtingen voor deze cd zijn dan ook redelijk hoog. Alvorens ik begin met een bespreking van het album, zal ik eerst een korte achtergrond van de band verschaffen. Morifade bestaat nu al ruim tien jaar, maar hun eerste echte album kwam pas uit in 1999. Het is een band die onder het kopje powermetal te vangen valt. Deze muziek kenmerkt zich vaak door snelle drums, hoge zang en albums met thema's als ridders, heldhaftige veldslagen en andere tot de fantasie of science fiction behorende gebeurtenissen. Vandaar ook het wat pompeuze begin van deze review. Vergelijkbare bands zijn Rhapsody, Primal Fear, Gamma Ray en Helloween.
Het album
Domi<>Nation is een conceptalbum gebaseerd op de verhalen 1984 en Brave New World, respectievelijk geschreven door George Orwell en Aldous Huxley. De centrale gedachte achter het album is de huidige maatschappijverandering richting een maatschappij waar ontzettend veel controle is vanuit de regering over haar burgers (aldus de band zelf). Een origineel thema met relatief goede teksten overigens, waarin veelvuldig verwijzingen worden gemaakt naar de bovengenoemde boeken. Het geluid van de cd is er ook enigszins op afgestemd. De sfeer die de muziek oproept is wat donker, een troosteloze omgeving met slechts hier en daar een donkere wolk die plaats maakt voor wat zonneschijn.
Het eerste nummer "Parallels" is een sterke snelle opener die meteen de sfeer neerzet voor de rest van het album. Het bevat alle elementen van een goed powermetalnummer; snelle drums, snelle gitaarriffs, een hoge stem, gebruik van een koor (hoewel dat zich zeer beperkt op deze cd) en barok aandoende keyboardpartijen. Wat meteen al opvalt in vergelijking tot hun vorige album Imaginarium, is dat het geluid een stuk harder is geworden. Er zijn wat ruige kantjes aan toegevoegd waardoor ze wat meer lijken op de oudere werken van de Duitse band Helloween. De stem van Stefan Petersson heeft naar mijn mening ook wel wat weg van de stem van zanger Ralf Scheepers van Primal Fear.
"A Silent Revolution", het tweede nummer, geeft een meer dragend gevoel. Logge riffs met zware drums zorgen voor een soort van marcherende beweging die als het ware de tekst en het verhaal voortsleept. Een nummer als dit kan niet ontbreken op een cd als deze.
De overige nummers zijn qua geluid en kwaliteit zeer gelijk aan de eerste twee nummers. Snelle en wat langzamere nummers wisselen elkaar vrij constant af.
