CD Review: DJ Babu - Duck Season Vol. 2

De Duck Season serie verschilt wel wat van Soundbombing II. Geen onbekende artiesten deze keer die door zullen breken maar wel grote namen. Een aantal van de nummers op deze cd zijn al eerder op cd of vinyl verschenen, maar er staan ook een aantal nieuwe tracks op.

Na een standaard intro begint de cd met een funky nummer van Talib Kweli. Raise The Bar bevat een fijn salsa-achtig loopje en de raps van Talib flowen lekker over de beat, goede binnenkomer.
Andre The Giant beter bekend als A.G. is de volgende en Street is anders van toon. Dit is veel duisterder en iets minder swingend, maar dat wil niet zeggen dat het minder goed is. Het is een ouderwetse "headnodder" die het in de clubs goed kan gaan doen. Helaas is het nummer wat kort en is de overgang naar Do For Self van Chace Infinite wat magertjes. Van een turntabalist als Babu verwacht je toch meer. Het nummer zelf is best aardig. Rustige beat en een fijne stem, voor de rest niet veel bijzonders. Met een eenvoudige scratch belanden we aan bij Jaylib's The Official. Dit nummer stond ook op hun album Champion Sound en daar paste het beter op. Dit nummer valt uit de toon vanwege de aparte beat. Als los nummer is het erg goed, maar in deze mix past het toch minder thuis

Rakaa kan, als lid van Dilated Peoples, natuurlijk niet ontbreken. Zijn Ends To Means is één van de juweeltjes op dit album. Het piano-loopje lijkt in de verte wat op een Prince sample, de flow is ijzersterk en het blijft gewoon lekker hangen. Phil Da Agony komt met Elevate, Build & Create erg goed voor de dag. Al lijkt de beat gejat van Eminem's Forget About Dre en z'n hook lijkt wat op Noreaga's Sometimes. Het klinkt gewoon lekker en de mix lijkt door dit nummer goed op gang te komen.

De sfeer verandert wederom. Een hele dreigende beat die je maar bij één groep kan plaatsen, Mobb Deep. Dat klopt gedeeltelijk, 1st Infantry en Prodigy staan vermeld als uitvoerders. Die laatste is een van de leden van Mobb Deep, die bekend staan om hun donkere beats. Serious is een goed, maar enigzins voorspelbaar
nummer. Bij het lezen van Skit was ik al bijna doorgegaan naar het volgende nummer, maar het blijkt een exclusief voor deze cd opgenomen track. Defari, Phil Da Agony, Krondon en Planet Asia mogen ieder hun zegje doen en het klinkt wederom erg goed.

De remix van Behold My Life is sterker dan het origineel. Defari & The Dilated Peoples klinken oprecht, de scratches doen het nummer veel goed en de strijkers op de achtergrond geven het nummer een extra dimensie. Right or Wrong van Planet Asia wordt er doorheen gemixt en die gaat door op eenzelfde soort beat, alleen het refrein klinkt door het niet kunnen zingen van Asia bijzonder irritant.

Time To Rep is een standaard nummer. Eenvoudige beats en Medaphoar, Oh No en Wildchild rappen hun stukjes er overheen. Via een lekker stukje scratchen komen we uit bij Infamous Mobb. Think Fast heeft een hele goede beat, jammer dat deze ondersneeuwt door de matige raps van de leden van Infamous Mobb. De volgende Skit heet The Big Duck Hunt en waar de eendengeluiden eerst slechts af en toe te horen waren beginnen ze nu de overhand te krijgen. Het nummer zit erg goed in elkaar. Een stukje stand-up comedy wordt heerlijk bewerkt met scratches. The Dilated Peoples rappen er nog wat omheen. Qua beats en turntabalism het beste nummer tot nu toe. Deadly Habits van Gang Starr stond ook al op hun album The Ownerz, maar nu neemt Babu het onderhanden. Helaas neemt hij de gecensureerde versie, waardoor er irritante piepjes te horen zijn, jammer van zo'n goed nummer.

Krondon was de eerste artiest waar ik nog niet veel van gehoord had. The Song is een typisch West Coast Gangsta nummer, snel skippen dus. Gelukkig dat I Got This weer een hoop goed maakt. Leuke beat waar een soort slangenbezweerder geluidje in zit. Babu en Defari zijn een goed team en dat blijkt wederom met dit nummer. Underground van KRS ONE kende ik al een tijdje, maar ook op deze cd vind ik het het sterkste nummer. Moddervette beats en KRS op volle toeren, veel beter kan het niet worden. Eigenlijk had de cd hierna moeten stoppen, maar ene Sly Boogie moest er ook nog op. Booyakah is qua beats nog wel aardig, maar de flow is erg matig en het "Click, click, booyakah" is hoogst irritant. De Outro is heel erg lekker, Rhettmatic, J.Rocc en Melo-D mogen hun scratch talenten laten horen en dat ze daar zeer bedreven in zijn mag wel duidelijk zijn als je dit nummer hoort.