CD Review: 40 Below Summer - The Mourning After

Sander (FLIPNEUS)
40 Below Summer zal weinig mensen bekend in de oren klinken. 40BelowSummer, de user die het meest reageert op mijn recensies, daargelaten. Dat is echter niet zo heel erg verwonderlijk. De debuutplaat van deze band, 'Invitation To The Dance', is nooit in Nederland uitgebracht. De band zit nu echter op een groter label (Razor & Tie, een sublabel van Roadrunner Records) en nu is hun muziek ook in ons kleine kikkerlandje te bewonderen.

Het begint een beetje een standaardzin te worden in elke recensie over een tweede CD van een Nu Metalband, maar ook 40 Below Summer is melodieuzer geworden. Soms kan dat verkeerd uitpakken. Het past echter wel bij deze band, vooral vanwege de melancholische zang van Max Illidge. De zang is godzijdank vrijwel gevrijwaard van raps, iets wat ik tegenwoordig nog maar zelden kan waarderen ("Play Me" van KoRn en NAS is een uitzondering op die regel). De zang beperkt zich grotendeels tot emotioneel gezang en geschreeuw. Standaard Nu Metalgezeur hoor ik jullie nu al denken, en dat is waar. Maar deze band stijgt gewoon boven het gemiddelde gezeur uit.

Een goed voorbeeld van het bovenbeschrevene is het nummer 'Better Life'. Lekker riffje, beukend ritme en zodra het refrein begint wordt het allemaal melodieus. Mooi. De nummers zijn ook erg afwisselend. Je hebt nummers die de balladvorm dicht benaderen, zoals 'Awakening' en 'Rain', en regelrechte spring-en-beuknummers als 'F.E.' en 'A Season In Hell'. Persoonlijke prefereer ik de spring-en-beuknummers, maar daar ben ik ook Metalrecensent voor. Die mening doet overigens niets af aan het feit dat de rustigere nummers ook prima te pruimen zijn.

Wat ook het vermelden waard is is de bassist. Deze speelt voor de verandering eens niet dezelfde partijen als de gitaristen, maar zorgt met zijn basspel voor een zeer welkome extra laag in de muziek. Daar komt dan ook nog eens het aparte basdrumwerk van de drummer bij en ik ga bijna beweren dat deze band een erg unieke sound heeft. Ik begin mezelf af te vragen waarom deze CD me in eerste instantie niet pakte; ik was ook van plan om er niet zo'n positieve recensie over te schrijven, maar toen ik deze plaat weer opzette tijdens het oppennen van mijn mening heb ik mijn eerste conclusies maar meteen overboord gegooid.