CD Review: The Raveonettes - Chain Gang Of Love
The Raveonettes bestaan uit Sune Rose Wagner (gitaar, instrumenten, zang) en Sharin Foo (basgitaar, zang). Sune groeide op in een klein Deens plaatsje vlakbij de grens met Duitsland. Het Bob Dylan-album Before The Flood was zijn eerste kennismaking met muziek. Daarna kocht hij alle albums van Dylan en toen Sune in contact kwam met de muziek van Mark Knopfler en de Dire Straits besloot hij gitaar te gaan spelen.
Sune stortte zich op artiesten als Buddy Holly (wiens nummer 'Every Day' een vast onderdeel is tijdens een optreden van The Raveonettes) en later op de muziek van Sonic Youth. Sharin's vader was een rockgitarist die haar liet kennismaken met muziek uiteenlopend van de Beatles tot de Velvet Underground. Ze ging voor zes maanden naar India en deed onderzoek naar de oorsprong van de dhrupad, de oudste muziekvorm van de hindoestanen. Ook ging Sharin vaak op bezoek bij haar grootvader in China. Toen Sharin en Sune samen muziek gingen maken, viel alles op zijn plaats.
The Raveonettes hebben vier basisregels voor hun muziek:
1. alle nummers moeten worden opgenomen in Bb-majeur;
2. het is niet toegestaan om meer dan drie akkoorden te gebruiken;
3. de nummers mogen absoluut niet langer zijn dan drie minuten;
4. hi-hat en bekkens zijn niet toegestaan.
Dit zorgt ervoor dat hun muziek inderdaad erg retro klinkt, maar het heeft aan de andere kant het nadeel dat de hele CD klinkt alsof het één lang nummer is. De productie is ook erg apart en een ode aan de bands waar Sune en Sharin groot fan van zijn, maar ik vind het niks. Retro-rock moet inderdaad "minder strak" geproduceerd zijn dan de normale rock, maar op deze manier? Het klinkt allemaal wel erg alsof het in een heel erg oud studio'tje uit de 17e eeuw is opgenomen.Misschien verwacht ik ook teveel van het album. Ik heb een klein stukje van deze band op Lowlands gezien en dat maakte wel indruk op me, misschien dat de CD daarom tegenvalt. Ik kan het ook niet echt uitleggen waarom deze CD mij niet pakt, het is het gewoon allemaal net niet. Vaak loop ik te klagen dat een CD kort duurt, maar na het luisteren van deze CD voelt het een beetje aan als een bevrijding als de CD is afgelopen.
Wat wel mooi is is de subtiliteit van de uitwisseling van zang tussen Sune en Sharin. De overgangen tussen wanneer Sune zingt en wanneer Sharin zingt vallen amper op, erg leuk om te horen. De enige andere keer dat ik een dergelijk 'duet' hoorde was het nummer "Passsenger" van de Deftones, waar Chino en Maynard James Keenan ook amper van elkaar te scheiden zijn voor het ongeoefende oor.
