CD Review: Travis - 12 Memories

Hans-Robert (Adagio)
De CD opent sterk met Quicksand, een stevig nummer dat de enigszins depressieve toon van het album goed weergeeft. Helaas zakt het album hierna meteen al in en zijn de nummers die volgen lang niet zo opvallend en spannend als de eerste. The Beautiful Occupation is relaxed en aardig, maar je bent het nummer meteen weer vergeten als het afgelopen is. Re-Offender klinkt alweer een stuk beter en blijft wat langer hangen, mede door de begeleidende strijkers. Peace The Fuck Out lijkt op papier qua tekst een leuke protestsong, maar is naar mijn mening ook een nummer dat nauwelijks opvalt in de massa.

Het lijkt wel of Travis zelf niet durft op te vallen. How Many Hearts is namelijk wederom aardig en relaxed, maar zeker niet speciaal. Met Paperclips lijkt het album haar dieptepunt bereikt te hebben: oninteressant geneuzel begeleid door een vervelende klarinet en een jankende hond. Ik vreesde op dit moment voor wat de rest van de CD me zou brengen.


Maar ineens lijkt het of tijdens de opnames de zon is gaan schijnen. Somewhere else laat horen dat het nog geen tijd is om de CD voortijdig uit de speler te halen. De depressie en het gebrek aan creativiteit waar de band tot voor dit nummer last van had lijken aan de kant gezet te zijn. De stijgende lijn wordt voortgezet met Love Will Come Through en Mid-Life Krysis. Het album sluit af met het wat melancholische Happy To Hang Around en Walking Down The Hill. Als twaalfde 'memory' is er nog een akoestische bonustrack achter het laatste nummer gezet. Deze en de andere laatstgenoemde songs zijn allemaal nummers die naar mijn mening dit album een stuk interessanter maken. Ook blijven deze nummers qua tekst en muziek wat langer in je hoofd rondhangen.

Het gebruik van klassieke instrumenten op dit album geeft de CD wat extra inhoud en zonder dat zou dit album niet veel voorstellen. De eerste helft van het album bestaat uit depressieve kabbelpopnummers die je alweer vergeten bent als het volgende nummer gedraaid wordt. Dit is erg jammer, want op de tweede helft van de CD bewijzen de heren van Travis zeker meer in hun mars te hebben. Het is net of ze doorhebben dat ze helemaal niet zo depressief zijn als ze zouden willen en dat ze toch nooit qua sfeer in de buurt van bijvoorbeeld Radiohead zullen komen. Helaas komen ze daar wel een flink aantal nummers te laat achter.