Game Review: Grabbed by the Ghoulies
visueel aantrekkelijk...Maar is het spel ook leuk? Uit de vorige pagina blijkt dat de gameplay redelijk standaard is. De eerste gedachte die bij het spelen van het spel boven komt drijven is dan ook dat het hier om een fantastische grafische demo draait, die als spel echter niet meer dan een mislukte beat 'em up is. De introduktie van de verschillende elementen verloopt traag en de besturing van de aanvallen en de camera zijn onwennig. De plotseling verschijnende monsters waarbij de speler combinaties van A, B, X en Y snel moet indrukken werken dit idee eigenlijk alleen maar in de hand.
Naarmate het spel echter een eind gevorderd is en de regels waaraan in de scenes voldaan moet worden allemaal geïntroduceerd zijn en gecombineerd worden, blijkt Grabbed by the Ghoulies eigenlijk best leuk te zijn. De besturing went voor het grootste deel, en het uitschakelen van de verschillende monsters op de juiste manier is een uitdaging. Het is alleen jammer dat het dan al snel voorbij is: na zeven à acht uur zal bij de geoefende speler het terminale The End op het scherm verschijnen. Dit komt niet in de laatste plaats door het feit dat bij het doodgaan de speler hoogstens twee minuten in de tijd teruggegooid wordt. Rare heeft duidelijk geprobeerd de levensduur op te krikken door de toevoeging van de vrij te maken mini-uitdagingen, maar veel voegt dit niet toe. Toegegeven, het is leuk om te proberen een record te breken, maar in feite zijn de uitdagingen gewoon scenes uit het spel met een andere opdracht. Een echte impuls om het hele spel opnieuw te spelen is er ook niet, doordat scenes na afronding gewoon opnieuw gespeeld kunnen worden vanuit het hoofdmenu.
Sommige dingen blijven vervelend: het klik-mini-spelletje is te simplistisch en verzandt bij gebrek aan kennis van de namen van de joypadknoppen in een situatie waar de speler continu gehaast op de joypad moet kijken. De handmatig te bedienen camera blijft vervelend, doordat deze de aktie van het spel vaak niet bij kan houden en door de grote afstand die genomen wordt van het karakter te snel tegen een muur stuit. Ook de besturing van de wapens waarmee geschoten kan worden blijft onwennig. Blijkbaar heeft Rare gedacht alles zo simpel mogelijk te houden door hier maar één knop voor te gebruiken, maar het te snel bewegen van de stick resulteert vaak in een slag wanneer dit niet gewenst is. Eigenlijk is het ook jammer dat er niet meer aanvalsmogelijkheden zijn. De wapens zijn onder te verdelen in slagwapens (planken), kleine werpwapens (flessen) en grote werpwapens (tonnen) en in deze categorieën is onderling eigenlijk maar weinig verschil.
Ook de lineariteit van het spel kan frustrerend werken. Grabbed by the Ghoulies smeekt de speler om op ontdekkingstocht te gaan door de vele deuren die de meeste kamers rijk zijn, maar deze vrijheid wordt nooit gegund doordat er steeds maar één geopend wordt. De kaart waarmee lokaties aangeduid worden is hierdoor niet meer dan een formaliteit en dat is jammer, want het huis blijkt architectonisch op een betrekkelijk logische manier opgebouwd. Blijkbaar heeft Rare niet te veel verwarring willen zaaien door het beat 'em up principe zuiver te houden en geen adventure-element in het spel te verwerken.
de enige schaars geklede dame in het spelGrabbed by the Ghoulies valt dus eigenlijk wat tegen, maar misschien is dit door de hoge verwachtingen die het eerste spel van Rare voor de Xbox onherroepelijk met zich meebrengt. Ruimte voor verbetering is er zeker, maar voor de tijd die Rare het spel gunt leuk te zijn is het een leuke, adembenemend mooie en uitermate goed uitgewerkte belevenis. Rare's ster is misschien niet de helderste in Microsofts firmament, maar heeft nog wel de kracht om af en toe even te schitteren.
| ||||||||||||||||
