Film & Première review: Kill Bill vol. 1

Noud de Greef (gr8w8)
Kill Bill is de langverwachte vierde film van Quentin Tarantino. Na Pulp Fiction, Jacky Brown en Reservoir Dogs is hij weer terug. Vierde film? Vierde grote film is misschien beter gezegd. In de zeven jaar tussen Jackie Brown heeft hij nog wel wat gedaan aan films zoals het schrijven van Little Nickyen het produceren van de vervolgen op From Dusk Till Dawn, maar vooral heeft hij ideeën opgespaard voor zijn Kill Bill. Zoveel ideeën zelfs, dat de film in twee stukken is gehakt. Overdaad schaadt, blijkbaar ook in de filmindustrie, al kan ik me niet voorstellen dat je teveel Tarantino voor je kiezen krijgt. Kill Bill is iets anders dan de eerdere Tarantino films, hoewel je zijn hand er wel onmiskenbaar in herkent. Zo heeft Kill Bill minder pakkende dialogen zoals in Pulp Fiction en Reservoir Dogs. Er zijn wel een paar lekkere zinnetjes die op je lachspieren werken, maar buiten deze oneliners is het geen film vol gesprekken. Deze keer mogen de acteurs op een ander gebied met elkaar communiceren: fysiek. En hoe.


Wat deze film mist op het gebied van dialoog, maakt het goed met actie. Veel actie. Een echte vechtfilm is het echter niet, doordat Tarantino voortdurend kleine dingetjes toevoegt en alle details van het beeld wil beheersen. Een goed voorbeeld is het verloop in de actiescènes. De eerste is volstrekt chaotisch, waarbij alles wat los en vast zit wordt gebruikt in de strijd. Het complete interieur wordt verwoest. Maar beetje bij beetje krijgen zowel Uma Thurman als haar tegenstanders meer souplesse, om te eindigen in een angstaanjagend beheerste confrontatie tegen O-Ren in een evenzo strak gestileerde Japanse tuin. Door middel van deze verdieping in het geweld, maar ook zeker door de verassende keuze van muziek wordt deze film een ware trip.


De actie blijft geheel in Tarantino stijl doorspekt met cult. De eerder genoemde oneliners geven de film net dat beetje extra wat nodig is om het actie genre te ontstijgen. Kleine grapjes met een enorm effect. Zeker ook door de hoeveelheid bloed wordt al snel duidelijk dat er niet eens getracht is een actiefilm te maken. Deze film wil de allerbeste B-film zijn ooit, daarmee in feite een superieure A film. Quentin herinnert je voortdurend aan het feit dat hij een film zit te kijken. Een mengelmoes van vele stijlen waarbij het moeilijk kiezen is of het nu een parodie of eerbetoon is. Het laatste lijkt het meest waarschijnlijke.
Het is een lust voor het oog, hoe Tarantino overschakelt naar zwart wit, tekenfilm materiaal gebruikt en schildert met bloed. Zelfs het licht gaat uit. Nogmaals, wat ontbreekt aan dialoog, maakt hij goed met actie en beeldend geweld. Alles heeft een reden en is overdacht, de sneeuw, het bloed en de posities van de afgeslagen ledematen. Toeval bestaat niet.


Het is in elk geval geen kungfu film, al zijn er veel verwijzingen naar oude films. Het geel en zwart van de kleding van de Bruid en de stijl van Kill Bill, is bijvoorbeeld een directe verwijzing naar het pak van Bruce Lee in diens laatste onafgemaakte film Game of Death. En zo gaat het lijstje nog even door. De meeste verwijzingen zullen je dan ook ontgaan, maar dat is niet verwonderlijk. Tarantino schijnt niets meer te doen op een dag dan films kijken en zijn filmkennis is dan ook ongekend. Kill Bill speelt zich af in zijn filmwereld, die hij omschrijft als de films waarnaar de karakters uit zijn vorige films naar zouden willen kijken. Een soort abstractie van de abstractie dus. Alle vertegenwoordigde genres in essentie volgens Tarantino. De karakters zijn ook oppervlakkig, maar wel duidelijk. Moordenares is een moordenares, voor emotie is geen plaats. Tussen vechtende mannen en vrouwen zijn geen verschillen. Beide hakken er lustig op los, zei het dat vrouwen blijkbaar stoppen met het intieme gesprek zodra er een kind in de buurt komt.


Een puntje van kritiek zou het minimale verhaal kunnen zijn. Moordaanslag op de Bruid, deze overleeft en neemt wraak. Een standaard western verhaal, in plaats van een Kungfu verhaallijn. De belangrijkste overeenkomst met de KungFu films is respect. De Bruid is geen sluipmoordenares, maar daagt haar tegenstanders uit op eigen terrein. Ze geeft ze zelfs de keuze uit wapens, als dat geen eer is! Maar zoals eerder gezegd, het blijft een mengelmoes van vele genres. En welke westernfilm heeft nu een diepe verhaallijn vol dubbele plots? Dit geeft alleen maar goede hoop voor deel twee, waar de vragen omtrent wie de Bruid is, waarom ze neergeschoten was en wie Bill is, een ontknoping moeten geven. Buiten nog meer actie en spektakel natuurlijk. En dan komt er ook nog een extra cliffhanger van hier tot Tokyo.
Maar wie gaat er nu naar een Tarantino film voor de wijze les? Deze man zet zijn gedachten zo duidelijk om in beeld, dat een moraal niet nodig is om een goede film te maken. Het is geen Pulp Fiction, maar Tarantino heeft bewezen dat hij meer kanten op kan in zijn films. Ook actie. Deze film is één grote achtbaan. Excuus, een spookhuis. Excuus een wildwaterbaan. Van begin tot eind een groot visueel spektakel!

Conclusie: 9-

Titel Kill Bill vol. 1
Genre Actie, Avonturenfilm, Drama, Misdaad, Thriller
Lengte 111 minuten
Regie Quentin Tarantino
Cast Uma Thurman, Lucy Liu, Vivica A. Fox, Michael Madsen, Daryl Hannah, David Carradine e.a.
Releasedatum 14 november 2003
Officiële site Kill Bill
Kijkwijzer


Kijk ook naar de premiere foto's!