CD Review: Headbangers Ball
 | Artiest | |
| Diverse | ||
| Titel | ||
| MTV 2 Headbangers Ball | ||
| Label | ||
| Roadrunner Records | ||
| Releasedatum | ||
| Onbekend | ||
| Lengte | ||
| CD1: 72:33 CD2: 76:50 | ||
| Genre | ||
| Metal |
Metal dus. Wie nog niet goed met deze muziekstroming overweg kan krijgt met Headbangers Balll een bijna 2,5 uur durende spoedcursus voor zijn kiezen, waarvan CD 1 als een heel aardige introductie te beschouwen is.
Spineshank, Ill Niño, Stone Sour en Staind zijn namelijk allemaal bands die we ook nog wel eens op de 'normale' MTV voorbij zien komen. Gelukkig zijn het niet de softe (door sommige mensen misschien als 'commercieel' omschreven) nummers van deze bands. Nee het is, om het maar recht voor zijn raap te zeggen, flink raggen. Daar komt dan nog bij dat de nummers grotendeels van de laatste cd's van de betreffende bands komen. Zo vinden we bijvoorbeeld het nummer Destroy All van Static-X terug op deze plaat; een nummer dat ook op het nog te verschijnen album van deze vier heren staat.
Toch zijn het niet enkel de bekende bandjes die op deze eerste CD zijn terug te vinden. De namen Soil, Killswitch Engage en Shadows Fall zullen bij minder mensen een belletje doen rinkelen. Desondanks doen de betreffende nummers van deze bands niet of nauwelijks onder voor de 'gevestigde orde'. En dat is als een compliment te beschouwen. In de toekomst zullen we van deze bands zeker nog veel gaan horen.
Tegen het einde van de twintig nummers tellende eerste CD is er gelukkig ook wat plek ingeruimd voor de 'oudjes' in de metal. Anthrax, Slayer en Rob Zombie zijn bijna verplichte nummers op een compilatie cd als deze. Toch vallen ze in het geheel niet buiten de boot: de oude garde is zijn trucje duidelijk nog niet verleerd. Daarbij zijn er nummers gekozen die de liefhebbers van de hedendaagse metal zeker niet tegen zullen vallen.
 Als je Ill Niño constant in je discman hebt zitten, zul je even schrikken van een geluid als van Meshuggah.  |
Na een introductie van ruim een uur op CD 1, kan de metalcursus toch eigenlijk pas echt beginnen als CD 2 in de CD-speler wordt gestopt. Weg met de gelikte radiometal: dit is andere koek! Bands als Arch Enemy, Chimaira, Lamb Of God en Cradle Of Filth maken namelijk op deze tweede CD de dienst uit. De pakkende refeintjes zijn ingeruild voor lage grunts (Arch Enemy heeft hiervoor een vrouw in dienst!) en rustige stukken om even bij te komen zijn niet meer te ontdekken.
Dit is wel gelijk het grootste nadeel van de CD. De relatief grote tegenstelling tussen de muziek op CD 1 en CD 2 zorgt ervoor dat twee verschillende doelgroepen worden aangeboord. De doorgewinterde metalfan (bij voorkeur met lang haar) zal prat gaan op de tweede CD, terwijl de 'beginnende' herrieluisteraar meer zal voelen voor het eerste schijfje. Vraag is dan natuurlijk of men bereid is te betalen voor een extra CD, die niet geheel bij je eigen smaak aansluit.
Nu denk ik dat dit een goede gelegenheid is om die vraag te beantwoorden. Hoewel ik me zelf namelijk ook meer aangesproken voelde door CD 1, ben ik erachter gekomen dat de tweede, ruigere CD ook heel goed te pruimen is. Natuurlijk is het even wennen. Als je Ill Niño constant in je discman hebt zitten, zul je even schrikken van een geluid als van Meshuggah. Ik kan je dan echter maar één tip geven: probeer het eens, je zult er waarschijnlijk geen spijt van krijgen.
Ook de tweede CD zit namelijk gewoon vreselijk goed in elkaar. Hoewel hier nog veel meer relatief onbekende muziek op staat dan op 'disc one', is dit naar mijn mening juist de kracht van deze dubbelcd. Wat dat betreft lijkt deze plaat wel wat op de Roadrage 2003 compilatie. Veel bands die eerder op die DVD te horen waren, keren op deze CD dan ook weer terug.
