Interview: The Ataris

Kris Roe, zanger van The Ataris, ploft op het stoeltje tegenover me neer. Hij is in een goede bui en erg vriendelijk. Daarom begin ik maar gauw even over muzikale hokjes. Ik vraag hem wat hij ervan vindt dat mensen hen punkrock noemen, of pop-punk, of wat dan ook.

"Onze band speelt gewoon rockmuziek en in welke categorie je het wil stoppen maakt ons niets uit. Je zou ook kunnen zeggen dat het power-pop is, muziek met emotie in ieder geval, rock... Vergelijkbaar met bands als Foo Fighters, Jimmy Eat World, Nirvana. Allerlei invloeden komen samen in onze band, ik denk ook dat pop-punk niet zo bij ons past. Punk in het algemeen past eigenlijk zelfs niet, zo punk vind ik onze band niet. Onze muziek is wel energiek, dus als dat tegenwoordig punk is: ook prima." Gevraagd naar hoe die sound van de Ataris te omschrijven is, noemt Kris nogmaals bands als Foo Fighters en Nirvana. "Ook de vroege Green Day. Als je wil vergelijken met onafhankelijke bands dan is Jawbreaker wel een naam die in me opkomt. Al die bands samen komen aardig in de buurt bij hoe de Ataris klinken."


De Ataris bestaan al zo'n zeven jaar. Een tijd waarin de muziekwereld aanzienlijk is veranderd. In die wereld is het schip dat The Ataris heet er één die nog steeds dezelfde koers vaart. "Al zeven jaar treden we overal op en touren de wereld rond. Na al die tijd bewandelen we nog steeds hetzelfde pad als in het begin. Er is natuurlijk wel verschil, we willen zoveel mogelijk mensen bereiken. We bestaan voor de fans, dus willen we dat de fans ons kunnen leren kennen. We praten overal waar we komen met onze fans alsof het goede vrienden zijn. Dat zijn het eigenlijk ook, al kun je niet iedereen zo goed kennen als een goede vriend. We zijn dol op touren, daarom gaan we daar ook mee door. Dat is iets dat ons in de jaren overeind heeft gehouden."

Een grote stap in het bereiken van meer fans was de overstap van het onafhankelijke Kung Fu label naar Sony. "We hadden een aantal albums opgenomen en het contract met Kung Fu liep af. Voor ons was een logische volgende stap om een label te kiezen dat ervoor kon zorgen dat we meer mensen konden bereiken via andere media zoals radio en televisie. Dat is natuurlijk maar een klein gedeelte van wat Sony kan doen, maar feit is dat ze meer mogelijkheden hebben dan een relatief klein label als Kung Fu, die hadden gewoon niet alle middelen om een band echt goed te promoten. Sommige onafhankelijke labels hebben dat wel, maar alleen labels als Epitaph zijn op sommige plaatsen net zo groot als de grote namen. Ik had bij Kung Fu ook het gevoel dat we groter waren dan het label en dat is jammer, maar Kung Fu was blij voor ons omdat ze ons als band gelukkig willen zien en willen zien groeien. Ze willen het beste voor ons en zo hoort het ook!"


Maar wat is dan het beste album in Kris' optiek? "Toch wel het nieuwe album, So Long Astoria, omdat het het beste voorbeeld is van hoe we klinken. Op oudere platen staan nummers die we altijd zullen blijven spelen, maar de nieuwe plaat is de meest eerlijke, meest persoonlijke; het beste voorbeeld van waar wij voor staan als band. We hadden dit keer ook veel meer tijd om aan nummers te werken. Eerder ging het soms zo dat we meteen na een tour de studio in moesten en dan voel je gewoon een bepaalde druk. Nu kregen we ruim de tijd en dat hoor je wel." So Long Astoria doet het zeker niet slecht, in de Verenigde Staten werd de plaat goud en in Europa doet de plaat het beter dan alle vorige platen van de Ataris bij elkaar. "Dit is alweer onze zesde of zevende keer in Europa! Ik ben pas 26 en had nooit gedacht dat ik de kans zou krijgen om zo vaak naar Europa te reizen. Ik voel me dan ook vereerd dat ik de wereld rond kan reizen en overal muziek kan spelen voor leuke mensen. We zijn dol op Nederland, en Europa, de festivals zijn ontzettend leuk."

"We zijn geloof ik vier of vijf keer in Nederland geweest nu, we speelden een aantal keren in de Melkweg. Of zijn we misschien wel zes keer geweest? Hou het maar op vijf keer. Ja het is hier geweldig. De familie van mijn vrouw komt oorspronkelijk ook uit Nederland, haar grootouders spreken nog steeds vloeiend Nederlands! Ik heb geprobeerd om het te leren, maar wat een moeilijke taal is het zeg! Zelfs Japans is volgens mij nog makkelijker, haha! Ik schaam me soms dan ook wel dat ik geen Nederlands spreek, zeker omdat de Nederlanders over het algemeen zo goed Engels spreken. Maar het is hier geweldig; de eerste keer dat ik hier was ging ik alle musea af en zag ik hoe rijk Nederland is aan cultuur en historie. Samen met Oostenrijk is Nederland mijn favoriete land in Europa."

Op Lowlands 2003 waren de Ataris de openingsact. Sommige mensen beweren dat het publiek dan nog niet echt in de sfeer zit (na het vaak lange wachten om binnen te komen) en ook het weer zat niet echt mee. "Oh, maar dan wil je alleen maar harder werken! Iedere uitdaging moet je met twee handen aanpakken. Ik ben liever de eerste band op de eerste dag, dan de laatste band op de laatste dag. Het maakt ook niks uit op welk podium je staat: als mensen je willen horen dan komen ze toch wel luisteren."