CD Review: Nickelback - The Long Road
Nickelback begon zoals veel bandjes als coverband en speelde vooral in Hanna, zo'n 200 kilometer ten noordoosten van Calgary. Sommige bands vinden dat leuk en blijven het doen, voor Chad Kroeger was het niet genoeg. Hij leende geld en trok naar Vancouver om daar een aantal zelfgeschreven nummers op te nemen. Ook Chad's broer Mike en Ryan Vikedal kwamen naar Vancouver, nog datzelfde jaar (1996) kwamen de EP Hesher en het album Curb uit op een onafhankelijk label. Nickelback tourde een aantal malen door het land voor wat optredens hier en daar, maar echt groot was de band nog niet.Chad had ervaring als verkoper van advertenties voor een voetbalblad en paste die ervaring toe om fans op te bouwen. Hij vroeg vrienden om naar radiostations te bellen en faxen om de eerste single van Nickelback aan te vragen. Dat werkte, Nickelback groeide, maar ze waren niet tevreden over het management. Dat namen ze in 1998 daarom maar gewoon in eigen handen: Mike Kroeger deed de distributie, Chad Kroeger hield de radiostations bij en Ryan Vikedal deed de boekingen.
Zoals veel bands had Nickelback ook geluk. Toen hun nieuwe album The State uitkwam was er een regel ingesteld dat Canadese radiostations een bepaalde hoeveelheid aan Canadees produkt moesten draaien. In de zoektocht van veel DJ's kwam men Nickelback's single Leader Of Men tegen, toen begon het balletje pas echt te rollen.Zo'n 200 optredens later had Nickelback gespeeld met Creed, 3 Doors Down, Fuel en nog vele anderen. Platenlabel Roadrunner kreeg interesse in Nickelback en uiteindelijk werden er een half miljoen exemplaren van The State verkocht.
Over het succes van hun volgende album Silver Side Up hoef ik denk ik niet veel te zeggen. Nickelback kwam zelfs een aantal malen in Nederland en speelde onder andere op Lowlands. Ook speelden ze in de Heineken Music Hall, waar ik een gesprek had met bassist Mike Kroeger.
