CD: Nadiya - 16/9

Jerre (Jerruh)

In haar clip van Et C'est Parti was een boksende zangeres te zien met een vrij agressieve vorm van zingen: harde klanken, duidelijk een statement makend en fel. Dat ze een sporty clip bij het nummer had gemaakt verbaasde insiders niet, aangezien Nâdiya in Frankrijk, haar thuisland, niet doorbrak als zangeres maar als atletiekster. Als zestienjarige nationaal kampioene op de 800 meter liet ze haar stempel achter. Na vier jaar wilde ze een andere uitdaging, verliet haar familie en ging in Parijs op zoek naar de showbizzwereld. Het lukte haar niet om een carrière van de grond te krijgen en na een paar missers trok ze zich terug en stortte zich op het moederschap. Ondanks de muzikale missers begon het toch weer te borrelen bij Nâdiya en in 2004 bracht ze Parle Moi
uit, die aansloeg! Ook Et C'est Parti steeg in Frankrijk en buurland België naar de hoge regionen van de hitlijsten en daarmee werd haar rentree in muziekland een feit.

Nu probeert ze in Nederland door te breken met haar nieuwe CD 16/9. Deze CD begint met een Ouverture wat de CD eigenlijk al een dramatisch en filmisch tintje meegeeft. Als een alien die de deuren van haar ruimteschip opent voor een verbaasde menigte doet ze haar entree, gevolgd door haar eerste singles Parle Moi en Et C'est Parti. Wat meteen opvalt is dat de nummers vrij theatraal klinken, waarbij gebruik van filmelementen zoals zwaardgekletter en dramatisch getrommel niet wordt geschuwd. Het kenmerkt de richting van de CD, maar in feite is het niet hinderlijk. Een tweede aspect is dat ze fel uit de hoek komt en een duidelijke statement lijkt te maken. Wat die statements zijn, is op het eerste moment nog onduidelijk, aangezien mijn Frans niet tot dat niveau is ontwikkeld, maar bij Parle Moi gaat het over familieproblemen, over haar contact met haar ouders.

Pas bij Les Gestes Pas Des Mots remt de energieke zangeres af naar balladniveau en verdwijnt het theatrale om plaats te maken voor een breekbaarder gevoel. Ondanks het ontbreken van echt goede zangkwaliteiten gaat dit haar goed af. Toch is deze sfeer van korte duur en met het spacy nummer Space maakt ze er een leuk feestje van. Funky, maar apart. Ook het nummer erna, Nâdiya Vers Les Etoiles houdt deze spacy sfeer hoog en pas met Hey!!! Laisse Tomber komt ze weer naar de aardbol om met cowboyinvloeden een feestje te creëren. Zo lijkt ze achteraf elk filmgenre af te zijn gegaan om zo haar nummers in elkaar te zetten.

Theatraal, filmisch, actief en snel. Dit zijn toch wel de kernwoorden van deze CD. Met een hoop invloeden, geluiden, sferen en variatie probeert Nâdiya zich te vestigen in de muziekwereld en in onze hoofden. Ik denk dat het haar gaat lukken, alleen de Franse taal zal een obstakel worden omdat het haar zang scherp en soms stuntelend maakt. Ook zijn de nummers soms net iets te bombastisch en vraag je je af wat de toevoeging van filmelementen aan een nummer bijdraagt. Toch is dit een prima plaatje met een verfrissende kijk op popmuziek, in het Frans!

Label: Sony Releasedatum: 28 juni 2005 Waardering: