Game Review: Charlie's Angels
De doos is ronduit aantrekkelijk om naar te kijken. De mooie... glimlach van Cameron Diaz lacht je toe. Tijdens de korte intro wordt het verhaal aan je uitgelegd. Monumenten worden gestolen. Niet echt een verhaal dat me meteen aangrijpt. Het menu ziet wel er mooi en verzorgd uit, dus ik ben toch wel nieuwsgierig naar de rest van het spel.
De drie Angels komen op drie verschillende plekken in het level aan en ze moeten elkaar "helpen" om verder te komen. Helpen is hierbij een relatief begrip. Nadat je met een Angel tot aan het einde van een stuk level bent gelopen kun je niet anders dan wisselen van Angel. Met de volgende Angel vecht je je dan ook weer door een stuk level waarna je verplicht wordt een hendel om te zetten of een knop in te drukken. Geen gepuzzel, geen gezoek, want zodra je aan het einde bent aangekomen kun je geen kant meer op en tot overmaat van ramp wordt de betreffende knop ook nog met een pushy rode cirkel aangegeven. Automatisch wissel je dan weer naar de andere luchtig geklede Angel waarna je daar weer je weg mag (of moet?) vervolgen. Tussentijds wisselen is ook mogelijk maar compleet nutteloos. Leuk voor een vals gevoel van interactie en eigen inbreng in het spelverloop.
Progressie
Door de levels kun je alleen lopen (ik ben blij verrast wanneer een Angel in een boot springt, maar des te groter de teleurstelling wanneer ik zie dat het weer een filmpje betreft) en op de een of andere manier weet iedereen in het level bij voorbaat dat jij de vijand bent. Je kunt dan ook niet in je bikini paraderen zonder dat iedere persoon op straat je spontaan aanvalt. Je slaat en schopt je weg door het vaste pad in het level waarin je wordt rondgeleid (zelf rondlopen of eens op een kist springen is er niet bij) totdat je bij het einde bent aangekomen. Teruglopen is niet mogelijk; waarom zou je ook, er was daar toch niets te beleven. Tijdens het spelen verlang ik naar de tijden van Double Dragon 2.
Dat speelde je nog met z'n tweeën, en daar kon je je omgeving nog gebruiken. Daar had je geen last van raar gekozen camerahoeken. Daar werd soms van je verwacht dat je op een kistje sprong of in een hek klom... maar dat is lang geleden. De gameplay van toen heeft hier plaats gemaakt voor snelle lelijke detailloze 3D graphics. De vier knoppen op de controller worden prima benut door de vier soorten moves die de Angels kunnen uitvoeren. En ja hoor, in latere levels komen er wel een of twee aanvalssoorten bij, maar daar zal niemand dit spel voor uitzitten.
Progressie is niet te vinden. Je loopt van het ene level naar het andere. Dan weer in de zon in bikini, dan weer in de sneeuw in minirokje. Dan weer met Angeltje één, dan met Angeltje twee. Verdiepingen in kantoorpanden zijn geheel identiek (voor zover ik dit kan nagaan, want teruglopen mocht niet, weten we nog?) en verveling slaat dan ook snel toe. De naam van iedere aanvaller komt in beeld te staan. Nadat ik met de onnatuurlijke bewegingen van de drie dames de 384ste "Brad" heb neergeknuppeld met een van de tien bijna identieke wapens begin ik toch eens grondig te gapen. Gelukkig heb ik onderweg een aantal specials opgepikt die ik vanuit het bonusmenu kan gaan bekijken. Ik hoop op filmfragmenten, bloopers en misschien wel deleted scenes. Bij het bonus menu aangekomen is de teleurstelling compleet. Ik mag de trailers van de film zien in een aantal verschillende talen. Nou joepie!
