CD: Yesterdays New Quintet - Stevie

Normaal gesproken zou je denken dat een een quintet uit vijf personen zou bestaan. Op papier lijkt dat ook het geval te zijn bij Yesterdays New Quintet. Naast de bekende hiphopproducer Madlib, maken ook Monk Hughes, Ahmad Miller, Joe McDurfey en Malik Flowers deel uit van de band. Tot zo ver klopt het allemaal, maar enig speurwerk levert een verrassend feit op. Op Madlib na bestaan deze personen helemaal niet, het zijn allemaal pseudoniemen van Madlib. Hij bespeelt ieder instrument zelf en produceert het geheel ook nog eens.

Madlib heeft zichzelf al nadrukkelijk bewezen in de hiphopscene, zowel als MC en als producer. Hij werd bekend als lid van Lootpack en later als solo artiest onder een ander alter ego; Quasimoto. Dat hij veel van Jazz hield bleek wel uit het feit dat hij veel jazz-samples gebruikte in zijn producties. In 2001 verscheen het eerste album van Yesterdays New Quintet van zijn hand. Dit album werd erg goed ontvangen, evenals het tweede album, “Stevie Vol. 1” waarin hij voornamelijk live covers speelt van Soul-legende Stevie Wonder.

Madlib Stevie


Op deze cd, kortweg “Stevie” geheten, speelt Madlib tien nummers van Stevie Wonder. De originelen van deze nummers kende ik wel, maar al snel blijkt dat het vrije interpretaties zijn. Na een hele korte “Prelude” begint de cd echt met “Superstition”. Het begin is bijna identiek aan het origineel, maar na verloop van tijd begint Madlib toch wat te variren, waardoor het nummer goed los komt. “Visions” is een geweldige remake van het wat saaie en langzame origineel. De melodie wordt wel behouden, maar het tempo is omhoog gegooid en dankzij een latin ritme ontstaat er een geheel eigen nummer.

“Superwoman / Where Were You Last Winter” is wat minder overtuigend. Het ritme is vrij strak, maar er wordt niet echt gemproviseerd. Het lichte scratchen aan het eind van het nummer zorgt wel een origineel effect. “Rocket Love Pt. 1” is een uitstekend nummer geworden. Er wordt gebruik gemaakt van Drum ’N Bass invloeden, waardoor het orgelspel er erg goed uitkomt. Dit nummer zou je zowel in een chiq restaurant als in een hippe club kunnen draaien. “You’ve Got It Bad, Girl” is opzwepend, maar veilig. Deze melodie nodigt uit tot improvisatie, maar helaas is daar niet voor gekozen. Nu is het een beetje een recht toe recht aan spelen, zonder dat het interessant wordt.

“Send One Your Love” is lekker rustig op een positieve manier. Het origineel wordt vrij aardig gevolgd, maar via wat samples wordt er een eigen draai aan gegeven. Dat “Too High” op dit album staat mag nauwelijks een verrassing heten. Het origineel is doorspekt met Jazz-invloeden en Madlib doet het op deze track nog eens dunnetjes over. Deze versie is heel melodieus met prima percussie. “I Am Singing” is voor de verandering wat trager. Dit is een perfect nummer om lekker achterover te gaan hangen en met je ogen dicht te genieten van de warme klanken.

“Golden Lady” is een vrij saaie track gebleven. Het origineel vond ik al slaapverwekkend, dus misschien dat ik niet geheel objectief naar dit nummer luister, maar de melodie is vlak en eentonig; daar kan zelfs de uitstekennde percussie niets aan veranderen. Wel is duidelijk dat Madlib een uitstekende muzikant is, want op ieder nummer bespeelt hij alle instrumenten en iedere keer springt er een ander instrument uit. “That Girl” is alweer het laatste nummer van de cd. Het origineel is niet terug te herkennen en hier lijkt een compleet nieuw nummer te ontstaan. De compositie is prima en het nummer kabbelt op een positieve manier door naar het eind, dat wel heel erg abrupt komt. Of dit een foutje op de promo cd is of bewust gedaan, durf ik niet te zeggen; wel is het jammer dat een prima nummer zo moet eindigen.