CD-Review: Opeth - Deliverance/Damnation

Robin (Anthraxx)
Zoals ik al in de review van "Deliverance" zei, is "Damnation" de opvolger van "Deliverance". Opeth slaat met Damnation dan ook een hele andere weg in dan dat we van ze gewend zijn. Deze keer geen combinatie van death metal en rock, maar alleen rustige 'rock' nummers. Ik zou het zelfs geen Metal meer durven noemen. Toch boeit het album me. Ook is dit het kortste Opeth album ooit; het duurt namelijk maar rond de 45 minuten. Het zegt wel genoeg dat het album al meer dan drie maanden in mijn CD-speler is blijven hangen.




Tracklist
Windowpane
In my time of need
Death whispered a lullaby
Closure
Hope leaves
To rid the disease
Ending credits
Weakness
De muziek van "Damnation" is enigszins te vergelijken met progressieve rockbands als Pink Floyd of Camel. Het album is dan ook de tegenhanger van het eerder genoemde "Deliverance". Er zijn geen grunts te vinden, het tempo blijft laag en de muziek doet dromerig aan. Toch weet Opeth dit te combineren met complexe muziek, waarin wederom veel afwisseling te vinden is. Gooi daar wat sterke songteksten bij en je hebt een prachtig album.

Althans, niet helemaal. Sommige nummers op "Damnation" doen mij wat langdradig aan. Het openingsnummer "Windowpane" is daar een goed voorbeeld van. Gelukkig zit er meer afwisseling in het daaropvolgende nummer, "In my time of need". Zowel de muziek, als de zanglijnen, wisselen zich af bij dit nummer. Dan is het tijd voor een van de mooiere nummers van het album; "Death whispered a lullaby". Het nummer geeft mij een gevoel van eenzaamheid; dat je helemaal alleen in een groot kasteel ronddwaalt. Ik kan dit nummer niet echt beschrijven, dit moet je gewoon horen!

"Closure" is alweer het vierde nummer op de CD. Dit nummer begint rustig maar wordt steeds sneller tegen het einde. Jammergenoeg krijg ik, net als bij "Windowpane" hier ook een (klein) verveeld gevoel bij. Dat ligt niet zozeer aan de snelheid van het nummer, dat zit wel goed, en past ook prima in het album, maar ik vind het refrein ten opzichte van het nummer niet echt passen. Ze zijn bezig met een snelle opbouw en dan opeens valt het weer terug in een heel rustig zanglijntje. Niettemin is het refrein, net als het vorige nummer, erg mooi geschreven. Afgezien van dit kleine irritatiepuntje is het gewoon een goed nummer. Tegen het einde is het nummer op volle snelheid en opeens wordt je
in het vijfde nummer, "Hope leaves", gegooid. Dit nummer begint erg rustig, maar dat tempo wisselt al snel. Net als "Death whispered a lullaby" geeft dit nummer me weer een gevoel van eenzaamheid. Gelukkig duurt dit nummer niet al te lang, zodat het ook niet gaat vervelen.

Het zesde nummer, "To rid the disease", is wederom een erg lekkere afwisseling na de rust van "Hope leaves". Mooie tekst en eindelijk eens iets wat op een gitaarsolo lijkt! Het tempoverschil is hier ook duidelijk aanwezig. Het begint
vrij vlotjes, maar na de gitaarsolo neemt de snelheid wat af. Dit wordt gelukkig gecompenseerd door het zevende nummer, "Ending Credits", wat een instrumentaal nummer is. Dit nummer komt enigzins in de buurt van 'heavy', maar het blijft gelukkig wel in de sfeer van het album. Uiteindelijk komen we aan bij het laatste nummer, "Weakness", wat ook tevens het rustigste nummer van het album is. Je hoort een enkele gitaar iets spelen, maar het klinkt nogal vaag. De zang klinkt ook niet hetzelfde, zoals de rest van het album. Daarentegen is het wel een prima afsluiter, en als je even meeleest kun je de tekst ook nog goed verstaan. Toch zit, naar mijn mening, het mooiste stukje tekst in dit nummer.
Ergens tegen het einde hoor je op de achtergrond "Stain me, save me, take me to my home. Hold me, show me, take me to my home.". Toen ik dit voor het eerst hoorde kreeg ik gewoon kippenvel.

Veel die-hard Opeth fans zullen dit vast wel kunnen waarderen. Toch zullen er twee groepen onstaan: Degene die dit album absoluut als bagger bestempelen en degene die het de hemel in prijzen. Persoonlijk vind ik het een goed album, maar ik hoop wel dat het eenmalig was. Het volgend Opeth album mag van mij weer gewoon zoals vanouds zijn.