CD-Review: Opeth - Deliverance/Damnation

Robin (Anthraxx)
Het album "Deliverance" is het zesde studio-album van Opeth en kwam in November 2002 uit. Kan Opeth het succes van "Blackwater Park" evenaren met dit album? Niet helemaal, maar het komt in de buurt. Het trucje wat Opeth al 6 albums lang doet herhaalt zich tevens weer op dit album: Zanglijnen worden afgewisseld tussen grunts en cleane vocals, de melodie gaat steeds over in een andere melodie en de ritmes worden afgewisseld tussen langzaam en snel. Gooi het in een blender en je hebt Opeth. Niet iedereen is blij hiermee, althans sommige mensen vinden dat Opeth maar eens wat nieuws moet laten horen. Sommige mensen vinden Opeth hierdoor saai worden, omdat alles min of meer herkauwd wordt. Persoonlijk maakt mij het niet zoveel uit. De eerste albums zijn steengoed, alhoewel deze echt meer de Death Metal kant op neigen dan het latere werk.



Tracklist
Wreath
Deliverance
A fair judgement
For absent friends
Master's apprentice
By the pain I see in others
Wanneer ik reviews van dit album lees, verschillen de meningen enorm. De een vind het een geweldige plaat welke gelijk staat, of zelfs nog beter is, dan "Blackwater Park". De andere is ervan overtuigd dat het album een stuk slechter is dan "Blackwater Park". Ook wordt het soms iets te langdradig genoemt. Die laatste opmerking vind ik geheel onterecht, behalve als we het over het nummer "For Absent Friends" (welke gelukkig maar 2 minuten duurt ofzo) hebben. Daar krijg ik een beetje een verveeld gevoel van, maar dat is al snel over zodra de laatste 2 nummers de speakers uit dreunen.

Het feit blijft dat Opeth gewoon steengoede muziek maakt. Ook dit album staat vol met muzikale afwisselingen tussen normale Death Metal muziek en akoestische nummers. Ook de zanglijnen wisselen wederom tussen grunts en cleane (en dat allemaal door één persoon). En dat allemaal vloeiend!

Terug naar "Deliverance". Dit album is het 'hardere' album, uit eens serie van 2 albums. Elk nummer, op "For absent friends" na, duurt ruim 10 minuten. Het album bestaat uit zes nummers waarmee de totale speelduur op ongeveer een uur ligt. Verder zijn het nagenoeg allemaal Death Metal nummers; vrij 'heavy' dus. Dit geldt echter niet voor "A fair judgement" en "For absent friends", alhoewel de eerst genoemde redelijk in de buurt komt.

De opening van het album is deze keer geen piano-gepingel, of een kleine 'intro', maar je wordt meteen midden in het nummer "Wreath" gegooid. Het tempo ligt aardig hoog, maar blijft even "hangen" tegen het einde van het nummer. Hier wordt de muziek wat rustiger en hoor je een ander soort drums. Dit nummer is naar mijn mening een goede opener, maar het is zeker niet 1 van mijn favoriete.

Een overgang tussen "Wreath" en het titelnummer "Deliverance" is er niet. Je wordt meteen in het tweede nummer gegooid dat opent met een stevige drumpartij. Dit nummer behoort tot één van mijn favoriete nummers van het album. De afwisseling is wederom geweldig, en dit is het eerste nummer waar zowel Grunts als cleane vocals in voorkomen. Over het nummer zelf is eigenlijk weinig bijzonders te zeggen op de opening en het einde na. De drumpartijen hiervan zijn echt geweldig. Er zullen ongetwijfeld betere drummers zijn, maar wat Martin Lopez hier doet vind ik echt geweldig.

Na twee nummers 'gedreun' begint het nummer "A fair judgement" heel rustig met piano gepingel. Mijn god, wat een geweldig nummer is dit. Andere woorden heb ik hiervoor niet. De afwisseling tussen rustig en 'heavy' is gewoon subliem te noemen. Dit nummer overtreft "Deliverance" voor mij, qua muziek maar ook qua songtekst. Opeth, maar voornamelijk Mikael Ackerfeldt, bewijst voor mij wederom dat ze nog steeds steengoede teksten kunnen schrijven.

Na "A fair judgement" begint het saaiste nummer van het album, "For absent friends". Gelukkig duurt dit nummer niet zo lang. Het is een instrumentaal, akoestisch nummer. Na 2 minuten heb ik eigenlijk al genoeg van dit nummer en wil ik weer wat snellers horen. Gelukkig duurt het niet lang voor "Master's apprentice" begint. Dit nummer is voor mij echt een opluchting. Een lekker nummer met prettige afwisselingen. Dat is alles wat ik erover te zeggen heb eigenlijk.

Dan komen we jammergenoeg alweer bij het laatste nummer van het album: "By the pain I see in others". Dit nummer is ongeveer hetzelfde als "Master's Apprentices". Het heeft dezelfde afwisselingen als anders. Ik heb dan ook niets meer toe te voegen, behalve dat Opeth met Deliverance weer een goed album hebben uitgebracht.