In hun paspoort staat Boston, Massachusetts, USA. Weliswaar komen de heren Dropkicks Murphys van de oostkust van het beloofde land aan de andere kant van de plas, maar ze tonen zo Iers als de plaatselijke Celtics. Groen is hun schutkleur. De eerste opnames werden in 1996/1997 gemaakt, geheel in punktraditie veelal splits met andere bands. Legendarisch punklabel Hellcat Records pikte ze op in 1998 en het kwam helemaal goed. Met helemaal goed bedoel ik de albums Do Or Die, The Gang's All Here en Sing Loud, Sing Proud. Punk, met Ierse accenten (doedelzak, thin whistle).
Jaren geleden zag ik een documentaire van de VPRO over deze band. Knuffelbaar zijn deze getatooeerde heren. Ze hebben namelijk het hart op de goede plaats; een concert alleen voor de familie, bij opa en oma op bezoek, een optreden in de vakbondskantine, want ze geven ergens om. Geen toeval dat op Blackout met Gonna Be A Blackout Tonight een nummer van jaren '30 (!) socialistisch protestzanger Woody Guthrie staat. Eigenlijk is rood hun schutkleur. Eigenlijk zijn ze een veelkleurig vlak, ze zijn gewoon puur zichzelf.
Band zonder pretenties. En dat is meteen duidelijk. Compromisloos en vol overgave, letterlijk vanaf de eerste toon. Blackout is tintelend. Nodigt uit tot meeschreeuwen. Toonhoogte is niet echt belangrijk, wat is metrum nou eigenlijk helemaal in dit universum? Het gaat om gevoel. En dat hebben de Dropkick Murphys in overvloed; hart en ziel.
Ze klinken op Blackout heeerlijk rauw, ongepolijst en opzwepend. Zij dat er meer finesse in sluipt dan in vorige albums, maar toch... Super gevarieerd is het album niet. Veel van hetzelfde dus, maar wel veel goed. The Dirty Glass is een opvallende verschijning (verhoring?), omdat het een duet à la Fairytale of New York is. Maar dan sneller, harder én rauwer.
Het geluid is lekker ongecompliceerd, links en rechts een gitaar, puur en onversneden. Op z'n tijd een zalig zeurende doedelzak, of stemmige mandoline cq. accordeon. Rauwe geëngageerde zang. Geen meter cadeaupapier: wat je ziet is wat je krijgt. Wat je hoort is wat je krijgt eigenlijk.
Persoonlijke favorieten op dit album zijn, behalve The Dirty Glass (wat een heerlijke scheurende stem), The Outcast (doet me denken aan 'i fought the law' van Bobby Fuller Four/The Clash/Mano Negra), Gonna Be A Blackout Tonight (kan nog steeds niet geloven dat dit een Woody Guthrie-traditional is), Buried Alive (stuiter, stuiter, spring, spring, zwaai, zwaai) en Time To Go (let op, dit wordt live de afsluiter vóór de drie toegiften, een heerlijke meebruller).
Nu vraag je je misschien af hoeveel nummers er dan wel niet op dit album staan. Nou, nog eens niet zo heel veel, maar Blackout is een toppertje om eens lekker heen en weer te stuiteren. Ook al klinkt dit album strakker en folkiër dan eerdere, de Dropkick Murphys is een rasechte feestband op een missie, en ze stellen op Blackout absoluut niet teleur.
