Theater Preview: De Regiedagen

Christina Hauge - Spooksonate
In de voorstellingen van de Noorse Christina Hauge (4 mei 1971, Narvik) komt steeds weer het conflict tussen werkelijkheid en illusie bovendrijven. Waar begint de ene en houdt de andere op? Hoe plaats je jezelf tegenover de werkelijkheid? Of de illusie? En wat doe je als je niet meer weet wat waar is? In voorstellingen als Family Voices van Harold Pinter, die ze vorig jaar maakte, en Inspiration4, een voorstelling over doelloze hobby's, komt deze thematiek duidelijk terug. Ook Spooksonate van August Strindberg, Christina's afstudeervoorstelling, draait om deze tegenstelling; een jonge, idealistische student ontdekt dat de schoonheid van het leven maar schijn is. "Illusie en werkelijkheid interesseren mij omdat het je de vraag stelt wie je bent of wie je niet bent en of je daar überhaupt achter kan komen. Er bestaan geen waarheden, maar ieder mens moet zichzelf en anderen (en hun relatie tot de anderen) definiëren om te kunnen overleven. Maar wat gebeurt er als jouw beeld van de wereld en jezelf niet klopt? Eigenlijk kan dat natuurlijk niet als je zegt dat er geen waarheden bestaat, omdat dan alles klopt, of niets. Maar toch: Wij willen graag waarheden hebben. Ik denk en hoop dat dit een vraag is die ieder mens zich stelt. Het gaat over de fundamentele twijfel iedereen heeft."

Jetse Batelaan - Als 't licht wordt
Jetse Batelaan (28 februari 1978, Leiden) maakt voorstellingen vanuit beelden en ideeën. De taal ontbreekt als teken of neemt een zeer ondergeschikte positie in. Als een beeldend kunstenaar schept hij glasheldere verhalen, steeds vanuit een strak concept en met een ongelooflijke precisie. Voordat Jetse aan de regieopleiding begon, werkte hij veel op locatie. Zo had hij op de middelbare school met een paar vrienden een toneelgroepje dat voorstellingen maakte in de open lucht. "Op de regieopleiding ben ik gaan toveren in kleine hokjes. Het leek me mooi de boog rond te maken en de laatste voorstelling op school buiten het theater te maken." Die laatste voorstelling, met als titel Als 't licht wordt, wordt dan ook een spectaculaire locatievoorstelling.

Martine van As - De Presidentes
De Presidentes gaat over drie vrouwen die superongelukkig zijn en elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Als het aan Martine ligt, wordt hun afgunst tot in de zaal gevoeld. "Ik wil dat mensen ernaar kijken, maar ook meevoelen met de personages. Misschien herkennen ze de buurvrouw in een van hen, of misschien zichzelf." Met haar regie wil Martine uitzoeken hoe ver je kunt gaan in een karikatuur. In tegenstelling tot in eerdere voorstellingen van Martine worden de kostuums en grime dit keer heel belangrijk. De vrouwen worden door drie jonge actrices gespeeld, die van nature vrij ver van de karakters af staan. "De personages moeten als het ware op de actrices geplakt worden met pruiken, hoedjes, neptieten, gebarsten pancake: noem het maar op. Qua speelstijl denk ik aan de drie dikke dames van de VPRO-ochtendtelevisie." Door middel van accenten en een rare manier van bewegen wil Martine de karikatuur afmaken. "De kostuums zorgen al voor een bepaalde manier van bewegen, die werken beperkend. Ik houd er erg van om met een beperkende vorm te werken."