Review: TMF Awards 2003
Voor de show
Terwijl de eerste fans al binnenlopen en zichzelf tegen de voorste hekken plakken nemen wij de ingang die pers en artiesten gebruiken. Bewaakt door meisjes met fototoestellen ("Wie is dat? Gareth Gates? Nee niemand!") en vriendelijke mannen in pak lopen we door het hek naar ingang G. We melden ons aan de balie, krijgen de Press sticker (en Photo sticker) die je op de voorpagina ziet en installeren ons in de persruimte.
Big Brovaz
Tiëstooooo!
Wij zijn er klaar voor en nemen alvast een kijkje in de zaal, terwijl deze langzaam volloopt. Al gauw is het half zes en begint DJ Tiësto het publiek op te warmen. Moeilijk, want hoewel de TMF Awards overwegend een jong en vrouwelijk publiek trekt (roep maar eens Robbie Williams door een microfoon op het podium) zijn er zowel jonge als oude mensen aanwezig. Om zes uur doven de lichten, wordt het publiek uitzinnig en kondigt de voice-over het begin van de TMF Awards aan. Tiësto start zijn remix van een nummer van Skin, waarin ze live meezingt. Niet echt mijn ding maar origineel is het zeker.
Di-rect
Vanaf dat moment gaat de avond eigenlijk heel snel. Na Tiësto treden de Big Brovaz op. Hele aardige mensen, zo blijkt later in de persruimte, maar het optreden was minder aardig. Na het eveneens slechte Girls Aloud (het uiterlijk maakt veel goed maar "sound of the underground"? nou nee!) good ol' Krezip. Ik las al ergens dat het nummer geplaybackt zou zijn, neem van mij aan dat dat onzin is. Krezip speelde live en beregoed.
Ook Craig David, die na Krezip optrad, klonk heel erg goed en dat bleek eens temeer toen ik thuis op tv alles nog eens nakeek (gelukkig kan dat meerdere keren per dag op TMF). Iets dat in een zaal prima klinkt kan soms namelijk vies tegenvallen als je het op tv of radio terughoort. Kwaliteitsoptredens waar ik daarna nog iets van heb meegepikt waren Daniel Bedingfield en Di-rect. Voordat Blue aan hun optreden begon doken wij de inmiddels bloedhete persruimte weer in om foto's te schieten. Leuk om te horen hoe beroerd Engels sprekende fotografen (Nederlands uiteraard) met "English media please!" de aandacht van artiesten probeerden te trekken. "FOK please!!"
Westlife
Druk, druk, druk!
Zo ging het de rest van de avond. Afwisselend even de zaal inlopen om iets van de optredens te horen (zien kon op monitors in de persruimte ook) en foto's te schieten. Toch zag ik nog stukjes van Jamai, Sugababes, Gareth Gates en ik geloof dat er maar héél weinig pers-mensen waren die Robbie Williams niet minimaal even wilde zien én horen. Wie ben ik dan om achter te blijven?!
Dan is de avond alweer voorbij, althans het officiële gedeelte ervan! Op naar de balie voor een VIP armbandje en inpakken die apparatuur!
