Concertreview - Kane in Ahoy
Ondertussen zochten we een plekje op de tribune helemaal achterin de zaal. Helemaal niet verkeerd, zo hadden we uitzicht over de hele zaal, het podium én de monitors van de techniek, die pal voor ons zat. Zo keken we ook mee naar de beelden die live (tegen betaling) op internet werden uitgezonden.
Voorafgaand aan het optreden van Kane worden we getrakteerd op een house versie van Can you handle me, wat het publiek al helemaal in de stemming laat raken voor het "feestje" van deze avond. De lichten gaan uit en de drums van Martijn Bosman zetten in. Kane begint, bijna traditioneel, met Taurus, een liedje dat nooit op single is verschenen, maar desondanks altijd voor een geweldige opening zorgt. Wat meteen opviel was de spectaculaire lichtshow, overal stonden lampen opgesteld, zowel op het podium als in de zaal. Al meteen zat de sfeer onder het publiek er prima in, en dat zou de rest van de avond zo blijven. Halverwege Taurus valt het doek achter de band weg en komt een schitterend decor tevoorschijn. Kane blijkt met licht en decor deze keer flink uitgepakt te hebben.
Hoogtepunten waren er zeer veel, eigenlijk was het concert een aaneenschakeling ervan. Leuk was dat Kane na 2 jaar weer eens Where do I go en Hands ten gehore bracht. Ook het duet met Ilse de Lange, tijdens het nummer Dead End was uniek en verrassend. Dinand startte het nummer in zijn eentje rechts op een verhoging op het podium, waarna plots met het tweede couplet links op het podium eenzelfde verhoging verlicht werd waarop een zangeres de zangpartij vervolgde en dit dus Ilse de Lange bleek te zijn. Kippenvel.
Daarna, na Hold on to the world (waarbij we getrakteerd worden op oude backstage beelden) en Let it be, volgt een aaneenschakeling van "oude" nummers. Het publiek gaat helemaal los tijdens Waiting Waiting. Kippenvel tijdens Just go en Head down en natuurlijk komen ook Damn those eyes en Can you handle me voorbij.
Na ongeveer driekwart van het concert verdwijnt de band opeens van het podium, om een paar minuten later weer op te duiken op een klein podium helemaal achterin de zaal met het nummer What if. Ongeveer 5 rijen van onze zitplek verwijderd, erg prettig. De box die al die tijd achter ons stond vouwt open en laat met een sterrenhemel "een heerlijk intiem klein clubje" gevoel achter. Op dit podium worden enkele nummers akoestisch ten gehore gebracht, waaronder My best wasn't good enough, wat zanger Dinand Woesthoff ooit schreef voor Anouk. Die twee zijn wat je noemt niet meer on speaking terms, en dus heeft ie zijn liedje ook maar teruggenomen. Even wennen om een liedje wat je alleen als duet kent nu opeens solo te horen, maar desondanks erg mooi.
Het akoestische optreden werd afgesloten met een cover van Elvis, Always on my mind. We kunnen niet anders zeggen dan dat Dinand het mooi zong, zonder twijfel. Halverwege het nummer kwam bij Lyndsey alleen opeens een visioen van de Soundmixshow opzetten, jongen met gitaar doet Elvis na, en konden we er niet meer geheel serieus naar kijken....
De band had op dat moment het kleine podium al weer verlaten, en stond op het grote podium aan de andere kant van de zaal al weer klaar. Dinand volgde hen, zij het via een wat andere route: dwars door het publiek heen, ondertussen As Long As You Want This zingend. Na een kleine 5 minuten was ook hij weer voorin de zaal aangekomen, en was het tijd voor de toegiften. Eerst Hands, wat een kleine 2 jaar lang standaard het sluitstuk van elk optreden was, gevolgd door Rain Down On Me. Tijdens deze 2 nummers mochten een stuk of 40 winnaars van de kane.nl website achter op het podium staan en meemaken hoe het voelt om voor 10.000 mensen te staan.
Terugkijkend kunnen wij alleen maar zeggen dat het concert een diepe indruk op ons heeft gemaakt. Hoe de band, en met name Dinand, vanaf de eerste seconde het publiek in zijn greep had, hoe het concert op hoog niveau begon en geen moment is ingezakt, hoe een bandje wat een paar jaar geleden in kleine kroegjes speelde, nu heel Ahoy uit zijn dak liet gaan. Respect voor wat zij in deze korte tijd bereikt hebben, met dit concert als absoluut hoogtepunt.
Met dank aan Kane Fansite en Michael Kenis voor de foto's.
