CD Review: Daryll-Ann - Trailer Tales
Het album. De titel doet iets Amerikaans vermoeden. Maar jah, een 'trailer' heet in Nederland een sleurhut, en wees gerust: in het boekje staat een eenzame caravan langs het kanaal. Volkomen irrelevant: het is volgens mij een Meibro (Dino heeft een aantal jaren in caravans gehandeld), oerhollands fabrikaat uit begin jaren '70. Als ze er nou ook nog een donderbruine rotte Toyota Carina van 1976 (kenteken iets met HZ en iets met 40) bij hadden gezet, dan was het helemaal duidelijk geweest (voor mij tenminste, want dan waan ik me weer op zomervakantie, als lagere-scholier). Maar goed, het is in dié eenzame caravan aan de Vecht ter hoogte van Dalfsen dat 'Trailer Tales' tot stand is gekomen. Het gerucht gaat dat het een bedevaartsoord voor liedjesschrijvers gaat worden. Ik had al iets gezegd over vorige cd's van Daryll-Ann. Deze cd is in vergelijking daarmee wat meer ingetogen, compacter. Hij gaat crescendo, blijft boeien, en absoluut niet vervelen. Wat ontzettend opvalt is de heldere stem van Jelle Paulusma, gedubbeld door stem van broerlief. Elk liedje is sfeervol, altijd tenminste op de achtergrond aanwezig, zonder schreeuwerig of opdringerig te worden. Telkens betrap ik me erop dat de nummers een tijdje blijven doorechoën in mijn brein. Na een tijdje vervagen ook de grenzen tussen de afzonderlijke nummers.
Het is geen stuiterplaat, maar vergelijk het met een warm bad. Een echte regenachtige-zondag-schijf. Of bloedhete-zomeravond-met-biertje-'s avonds-in-de-achtertuin-schijf.
Dit album zuigt je ongemerkt naar binnen. Het dwingt je om het in zijn geheel te beluisteren. Ken je dat, van die boeken waarvan je denkt voor het slapen gaan één hoofdstuk te lezen, en je dan 's ochtends tot de ontdekking komt dat de vogeltjes kwetteren, het licht pijnlijk schel door de gordijnen fluit, dat je op weg naar werk had moeten zijn, maar dat je in plaats daarvan bezig bent met de laatste pagina's van een afgrijselijk goed boek?
Het is weliswaar geen boek, en al helemaal geen 600 pagina's (bij net iets meer dan 40 minuten is de koek helaas op), maar zo'n schijf is Trailer Tales nou....
Deze cd is af. Een combinatie van schoonheid, triestheid en optimisme. Vakmensschap gecombineerd met melancholie. Met een hengeltje aan de rand van het kanaal, troosteloos van geluk. Een kunstwerk van subtiliteit.Neem nu track nr. 9. ('Borderland'). Een perpetuele melodie, waarin de zinnen in elkaar lijken over te lopen, voortgestuwd door de melodie die hetzelfde doet. Er lijkt geen einde aan te komen, en ook geen begin aan te zitten. Ik kan 'm op repeat zetten en er een half uur naar luisteren. Opnieuw en opnieuw. Wonderschoon.
Wat moet ik er nou nog meer over zeggen? Het zit zo goed in elkaar. Het kruipt onder je huid. Een verschrikkelijke fijne luister-cd, die je simpelweg verovert. Zonder schreeuwende slogans als 'i-want-to-see-all-the-people-in-the-back, Landgraaf' (koop dan een verrekijker, eikel). Ík heb geen twijfels meer over Daryll-Ann.... Wedden dat ze na hun optreden op Pinkpop een schuchter en bescheiden dank-jullie-wel in de microfoon fluisteren? Geef ze dan alle respect dat ze verdienen!
