Music Review: Garbage

Butch Vig stond als producer aan de wieg van 'Nevermind', het klassiek geworden debuutalbum van Nirvana, dat tien jaar geleden verscheen. Nu maakt hij als drummer wereldwijd furore met Garbage.



Sommige bands hebben het. Een geluid zo karakteristiek en eigen dat je bij het horen van één flard muziek tegen wil en dank meteen weet wie daar klinkt. Garbage heeft het. De massieve gitaarklanken en dito melodielijnen leiden steevast tot zo'n vlaag van herkenning, ook bij het nieuwe album 'Beautiful Garbage'.

Garbage dook in 1995 opeens op. Een drietal Amerikaanse bijna-veertigers dat al jaren samenspeelde zocht versterking en vond die in de jonge, flamboyante Schotse zangeres Shirley Manson. Manson heeft een prima stem en beschikt bovendien over de uitstraling en de extraverte podiumact waaraan het Butch Vig, Duke Erikson, en Steve Marker ontbrak. De vier vormden een gouden combinatie. Van hun debuutalbum 'Garbage' werden wereldwijd vier miljoen exemplaren verkocht. En de opvolger 'Version 2.0' was na een haperend begin goed voor eenzelfde megaverkoop.

Maar 'Garbage' kreeg al vlot het verwijt aan de tekentafel ontworpen te zijn en gladgestreken, bijna kille muziek te maken. Dat had vooral te maken met de respectabele achtergrond van drummer Butch Vig, die als producer van Sonic Youth, The Smashing Pumpkins en Nirvana wereldfaam genoot. De suggestie werd gewekt dat deze producer met 'Garbage' even wat mensen om zich heen had verzameld om een succesnummer te beginnen.

Daarvan was geen sprake, bezweert Butch Vig. De band werd zes jaar geleden weliswaar plompverloren samengevoegd maar Vig vindt niet dat Garbage uitgedokterd klonk, laat staan emotieloos. ,,Ons debuut was een probeersel, weliswaar succesvol, maar toch. We kenden elkaar amper en deden maar wat. Op dat punt hadden critici gelijk'', lacht Vig, ,,Het was trial and error. Een hap-snap album met enkele hele lekkere hapjes. Maar dat het bedacht zou zijn, is onzin.''

Na de stormachtige entree ontpopte Garbage zich tot een goede liveband. Meteen na de eerste optredens begon Garbage aan de opvolger: 'Version 2.0'. Opnieuw bewees het kwartet aanstekelijke rock te maken. Maar de plaat was gelaagd en erg technisch, bij het klinische af. Dat kwam mede doordat de producer in Butch Vig tot in het oneindige doormixt. ,,Ik was niet over alle nummers tevreden'', zegt hij nu. ,,Sommige waren volledig dichtgemetseld met geluid. Dat is nu verdwenen. Op 'Beautiful garbage' staan sterke liedjes, die we bewust ontdeden van overbodige franje.''

Vooral de sfeer binnen de band nodigde daartoe uit. De vier bandleden waren jaren samen op pad geweest en leerden elkaar beter kennen, waardoor iedereen zich meer op zijn gemak voelde. ,,De chemie tussen ons vieren heeft zich ontwikkeld. We kunnen nu open met elkaar praten. Dat levert een gevoeligheid op, die op de eerste albums onuitgesproken bleef.''

De sensitieve nummers zijn gewaagd gevoelig vergeleken bij de muren van geluid waarachter de zang van Manson op vorige werken schuilging. Maar tezelfdertijd is de rock niet verdwenen. Vig: ,,We dachten minder over alles na. Het is een organisch, bijna instinctief album geworden. Shirleys stem komt veel beter uit en dat past bij de emotionelere teksten. Die wilde ik niet begraven onder lagen techniek.'' Toch was Butch Vig verbaasd bij het terughoren van alle nummers. ,,We waren geshockeerd! Zo optimistisch klonk het voor ons doen. Dat geeft voldoening, want Garbage draait voor mij om verandering en ontwikkeling.''